Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de quatòrze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 3 septembre 2011 en lenga nòsta.
La Carda
Per l’Agachaire
Fin finala, lei Francés son pas tant complicats coma nautres : encuei, Septidí 17 de Fructidòr, festejon la « cardère », amb aquò pas mai… Mai nautres, per sacher de qué nomar ansin, li manca pas d’espinas per te pónher… Carda ? Cardèla ? Cardon ? Tot aquò pòt servir a cardar la lana (e de còps lo coton). Li diam cardar, mai èra utilisat per penchenar mai que non pas cardar, e aquò se faguet tant de temps que siáu pas segur que la practica n’aguèsse dau tot despareissut.
Pièger encara : aquelei mots an ben d’autres emplecs, coma per les còstas de mantun lieumes, ansin dau tian de cardas que mangèm per Calendas.
Se cerquèm sus nòstei diccionaris, impossible de se n’en sortir, entre lei saladas fèras e les ponchas de fèrre per empachar de passar una muralha (que sembla un emplec màger dins Onorat). E parlem pas des expressions congreiadas a partir d’aqueu mot, e de son espinosa familha…
Ne’n citarai just una, donada per Mistral (« metre un cardon au cuou d’un ase »), que per eu èra just una galejada que favon de son temps lei dròlles. Per far reguinhar un ase, adonc li botavon un cardon au cuou !… Imaginètz un pauc que o faguèsson encuei ! Mai a l’epòca, una Bregida celèbra, aparaira dei bèstias (e des ais mai que mai), èra pas encar naissuda…