Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e quatre ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica, dau 13 de febrier de 2022 en lenga nòsta per l’Agachaire
La Lèbre
Republicanament parlent, siam encuei au Quintidí 25 de Pluviòsa, autrament dich ei lo jorn de la lèbre. Una bèstia que, s’ei bòna en civier ò en pastís, o es encar mai en dires de tota mena.
La promiera istòria de lèbre que me vèn en tèsta, ei d’un capelan, gròs gromandàs, qu’un còp, just coma anava rintrar dins sa glèisa per dire messa, quauqu’un li donet una lèbre. Èra plus temps de la portar a clastra, adonc la metet simplement dins sa pòcha, que sota lei sotanas, les pòchas èron dei grandas… Mai en diguent sa messa, a fòrça de genuflexions, la lèbre començava a sortir un pauc de la pòcha, tant talament, qu’a un moment una devòta bramet : « Bon Dieu ! Lo capelan que vedèla !… »
Aquò me ne’n rapela una autra, de Jan Janet. Un jorn qu’èra anat au mercat, aviset de cogordas que, de lo vèire lei badar, quauqu’un, que se voliá garçar d’eu, li faguet crèire qu’èron d’uou de saumas, e que bastava de les coar per que la bèstia naisse. Jan Janet ne’n crompet una e, arribat au sieu, comencet de la coar nuech e jorn. Quand la cogorda venguet moligassa penset qu’èra quasi lo moment. Mai coma començava de sentir mau, sa maire n’aguet pron, e mandet la cogorda dins lo valat. Aquí, en barrutlent, s’especet còntra un bartàs qu’una lèbre ne’n bombiguet. E Jan Janet de bramar : « Tròn de l’èr ! Ma sauma que s’escapa… »
Jean Yves ROYER