Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e cinq ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica dau 19 de mars dau 2023 en lenga nòsta per l’Agachaire
Bèstias de circ (2)
De quora daton lei circs modèrnes, emai sa modernitat siegue ara a mand de cambiar fòrça ?
Lo circ antic, ambé sa feruna manja-crestian, a despareissut, au grand contentament dei sòcis de la novèla religion. Pasmens, d’autrei numeròs tant ancians an jamai arrestat, a començar per tota mena d’exercicis de varietat. En païs d’òc, de jonglaires de balas, acompanhats de musicians, son representats tre lo sègle XI sus de manuscrits lemosins. E tre l’epòca romanica ne’n vesem de molons, escauprats sus les capitèus e decorent de pèiras, tant defòra coma au dedins dei glèisas. Ailà, vesem tota mena de dansas e d’acrobacias, e sovent de mostraires d’orses ò de moninas. Amb una curiositat en Auvèrnha : d’òmes, menats per lo còu amb una còrda, juguent a faire lei moninas…
Mai aquelei juecs se favon onte que siegue, dedins ò defòta, tant per amusar lei richàs coma les practicas dei fieras. D’onte vèn lo circ ambé sa pista redonda, lo pus sovent sota un capitèu de tela ?
Comença en Anglatèrra au sègle XVIII coma un espectacle d’equitacion, lo rond estent marcat per lo foit de l’escudier, que mena lo chivau a son entorn per lo dreiçar. Passat en França, se veirà lèu augmentat de totei lei representacions dei fieras, ambé puei de palhassas, de mostres e de mainatjariás. Au mitan dau sègle XIX, lo circ modèrne èra naissut.
(De seguir)
Jean Yves ROYER