Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e sieis ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica dau 22 d’octòbre de 2023 en lenga nòsta per l’Agachaire
Elodia
Dins lei jorns e lei moments que vivem d’aquesta passa, veso ren que vos donèsse enveja d’agachar qué que siegue, tant lei malastres e lei desastres de tota mena arreston pas de nos agarrir. Gaire enveja nimai de debanar de juecs sus la lenga, ò d’istòrias de bestiam. Alora me siáu dich que podriáu encuei tornar a un des tèmas de ma cronica, qu’ei de parlar dau sant dau jorn. Adonc ai regardat sus mon cartabèu, que me marca qu’encuei festegem les Elodia. Coma sabiáu ren d’aquela santa, ai cercat cu èra. Ailàs ! Coma anetz veire, aquò nos aluencha gaire de nòsta trista actualitat…
Elodia viviá ambé sa sòrre Nunilona a Uesca, en Aragon, dins la promiera mitat dau sègle IX. Son paire èra sarrasin e sa maire crestiana. Aquò mòstra de segur qu’aqueles unions avián ren d’impossible. Lo problèma es que la lèi li fava obligacion de seguir la fe de son paire. Mai sa maire les aviá abalidas dins la sieuna, e es aquela que vouguèron gardar. Per aquò, se refugièron en cò d’una tanta crestiana, onte fuguèron lèu arrestadas. Adonc, l’emir de Cordoa lei faguet empresonar. Coma les annadas de preson les cambiava pas, li apliquèron lo castigament impausat per la charià ais apostats : fuguèron descapitadas au sabre. Aquò se passava lo 22 d’octòbre de l’an 851.
Apondrai qu’Elodia es un nom grèc, que vòu dire flor des champs…
Jean Yves ROYER