CRONICA DE L’AGACHAIRE

Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e sèt ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca ! Cronica dau 09 de febrier de 2025 en lenga nòsta per l’Agachaire

Una passion

D’aguer vist, pichonet, tota una crècha nàisser, pauc a pauc, dei
mans de mon paire, me faguet grelhar au pus fons de l’èime una
passion vertadiera. Desenant, faire de crèchas de lònga, onte que
siegue, quora que siegue, e ambé qué que siegue, fuguet un de mes
promiers juecs, avans de ganhar lo papier de mei dessenhs, e
jusque sus mes quasèrns de l’escòla.
Mes promiers santons, fuguèron de calhaus de quauquei
centimètres. En ben lei regardent e les placent coma faliá, te
semblavon l’un una Santa Vièrgi agenolhada, l’autre un Sant Josèp
tot drech, e quauque codolet just un pauc lòng, pausat entre elei
dos, coma pas l’i veire un Pichòt Jèsus ? E au pè d’un grand telh
d’una des placetas dau quartier de Sant-Pèire, entre dos raiç gròs a
ras de tèrra, aviatz una bauma que d’estable pus polit jamai
n’auriatz trobat un !…
Mai èra pas lo tot : tre que trobavo de tèrra un pauc ima, la pastavo
e aquí modelavo de santons vertadiers, que tot lo monde auriá
conoissuts. Es ansin qu’un jorn, dins la lèia d’un jardin d’una
Madama Espariat, sota la capèla de Sant-Joan, mentre ma grand
que me gardava charrava amb ela, fèro tota una crècha. Sachèro
après que, de setmanas de temps, Madama Espariat anet plus dins
son jardin per pas degalhar mei santons, tant que la pluèia les
aguet pas tornats a la tèrra d’ont èron naissuts…

Jean Yves ROYER