CRONICA DE L’AGACHAIRE

Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e sèt ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca ! Cronica dau 6 d’abriu de 2025 en lenga nòsta per l’Agachaire

Dires ninòis (4)

Una autra devinalha, sempre l’oblidavo : « De qu’es aquò, de
qu’es aquò ? Bèstia davant, mòrt au mitan, e batejat darrier… ».
Fau dire qu’aquò a ren d’evident per un pichòt, e qu’es puslèu un
juec per lei grands. Coma devinar, quand avètz quatre ò cinc ans,
que la respònsa ei lo laboraire au trabalh ? A sa bèstia davant,
que siegue un buou, un chivau ò un muou. Au mitan i a l’araire,
qu’es una causa mòrta. E per darrier vèn l’òme, qu’autre temps
èra totjorn batejat…
Aquela pereu : « De qu’es aquò, de qu’es aquò ? A les còstas au
lòng, Ei rufe, ei bòn, E au travalh Dura lo mai ? » Aquò me fava
chifrar : quand as les còstas en lòng, es un biais de parlar d’un
gròs fenhantàs. Alora coma podriá pereu durar au travalh,
subretot mai qu’un autre ? Jamai me rapelavo qu’èra un biais de
parlar de bralhas d’òmes, en velós costelat… Verai qu’a l’epòca,
ne’n cargavo pas encara…
Mai ce que mai m’encanhet, ei lo jorn que mon oncle me
demandet se saubriáu dire en provençau : « J’ai les oreilles
comme je les ai ». Me preniá bensai per un tòti ? De segur que o
sabiáu, e li repondèro tot fièr : « Ai les aurelhas coma les ai ! »…
E aquí m’avisèro que m’èro fach engarçar, qu’aviáu dich pereu
« Ai les aurelhas coma les ais… » E ieu qu’a l’epòca les aviáu un
pauc desplegadas, les comparar a’n aquelei d’un ase m’agradava
gaire…
(De seguir)

Jean Yves ROYER