Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de dètz ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 20 septembre 2008
en lenga nòsta
Sant Estachi
Per l’Agachaire
D’abòrd que siam dins lei jornadas dau Patrimòni, oblidarai pas ieu nòste patrimòni principau, qu’ei la lenga d’òc. E es pas soncament un patrimòni immateriau : sei mila ans de literatura ne’n fan una dei grandas de l’umanitat. E coma encuei siam a la Sant Estachi (ò Estaqui), vos vau donar un tròç de sa Legenda daurada, dins nòsta version medievala : lo passagi celèbre onte vei una crotz entre lei banas d’un cèrvi que caçava.
« Aissin coma el caçava, un dia el trobet molt de cèrvis, entre losquals ne vic un màger que’s partic dels autres. Et intret se’n e’l boscatge. En aissin coma los autres cavaliers seguian los autres cèrvis, N’Eustachi seguia tots sols per lo boscatge aquel cèrvi major, per que lo cèrvi se’n pojet en una grand montanha. Adonc Eustachi se penset com lo poiria prendre. Et en aissin com lo agardava, el vic sus el, miech dels còrns, lo senhal de la sancta crotz, que èra plus resplendents que’l solelh, en loqual era la imagena de Jèsus Crist. Et adonc li parlet, disent : – Eustachi, per que’m segues ? Ieu te soi apareguts per la toa gràcia en semblansa d’aquesta bèstia. Sapchas que ieu soi Jèsus Crist, que no’m conoisses, e las toas almòrnas pojon davant mi e pervenon a mi. Et en aiçò, ieu aurai tu caçat, que cujas caçar mi (cresiás de me caçar, mai es ieu que t’ai caçat…) ».