L’IEO-06 organizava a Niça per lo premier còup la dictada occitana. 39 personas an respondut a la chamada vengudi dau Gramon, dau CCOc-Pais Nissart, de la Calandreta de Drap e dau Grop Occitaniss’ (per n’assegurar l’animacion). Avèm ja parlat de la tòca d’aquesta dictada dins l’article n° 1038 (veire liame çai-sota). Miquèu PALLANCA, professor d’occitan-Lenga d’òc, presentèt la dictada tracha d’una nòva (novèla) sieua denant de la legir. Devem dire qu’avia plaçat la barra auta tant per la comprension coma la dificultat d’unu mòts emplegats que faïon pas partida dau vocabulari dau cada jorn. Au nom de toi, l’aremerciam de la sieu venguda e per l’òbra que fa per la lenga e la curtura nòstri.
Troberètz après li fotòs de la jornada lo tèxto de la dictada en li doi grafias : clàssica e mistralenca.
Aremerciam toi aquelu qu’an participat en aquesta jornada, podètz ja pilhar data per la dictada de l’an que ven…
http://ieo06.free.fr/spip.php?article1038
Dictada occitana de l’IEO-06 a Niça lo dissabta 26 de genoier dau 2008
Autor : Miquèu PALLANCA
Grafia Clàssica :
Siam toi radunats en lo salon de Tonton Jean, charram torna d’aquela conversa de la vigília au sera en coïna e acabam, manièra d’aperitiu, la botilha de Bordèu que sobra dau darrier past. Vòli ragantar lo fiu e entraïni mai Tonton sus de la sieu posicion – objectivament afroa – de prèire-sordat. Sembla pura que siáu ben lo solet guinhonat per aquest afaire… « Ai jonch l’armada coma toi lu ciutadins francés » ; non sauprai ren de mai de la consciéncia de Dom Levesque. Tot un, ruèissi una bèla avançada : es d’acòrdi que repilhessiam tot aquò ensems, dau principi, que pilhèssi nòta dei sieu paraulas ; sembla finda esmogut de l’interés que pòrta un òme jove a la sieu vida, a la sieu modesta persona. Siáu esmogut parier, da la sieu confiança, da l’idea que tòca a ieu aüra d’espòrger lo sieu racònt. Lo farai a la mieu mòda, sensa tradir l’òme, sensa manco tradir la realitat, mi pantaiant pura una veritat nòva. Mi senti laugier ; lo vin jonhe un plesir físico au gaug de l’òbra que m’aspera. Cresi que partissèm ‘tai doi aqueu sentiment de comunion tra de vidas, d’èpocas, de generacions diferenti. Siáu urós de mai esprovar aquò.
Jugam en un decòro d’un autre temps. Ai parets, lo papier es ros coma la rauba dau Cardinal de Richelieu. La taca de la chamineia (chemineia) de màrmor blanc menta la dentèla dau còl de Son Eminéncia. Dessobre son pauvats lu portrets dei antenats e, estranhe entric da Mossur lo curat, un parèu de dolhas d’aram de la darrièra guèrra, lusenti e asticadi coma li guingalhas de paura ma mairgran… Siáu acochairat da la problemàtica dau sabre e de l’aspersòri !
Grafia mistralenca :
Sian toui radunat en lou saloun de Tonton Jean, charan tourna d’aquèla counversa dóu sera de la vèlha en couhina e acaban, manièra d’aperitiéu, la boutilha de Bourdèu que soubra dóu darrié past. Vouòli ragantà lou fiéu e entrahini mai Tonton sus de la siéu pousicioun – ougetivament afrouha – de prèire-sourdà. Sembla pura que siéu ben lou soulet guignounat per aquest’ afaire… « Ai jounch l’armada couma toui lu cieutadin frances » ; noun sauprai ren de mai de la counsciença de Doun Levesque. Tout’un, ruèissi una bel’avançada : es d’acordi que repilhessian tout acò ensen, dau principi, que pilhessi nota dei siéu paraula ; sembla finda esmougut de l’interes que pouòrta un ome jouve à la siéu vida, à la siéu moudesta persouna. Siéu esmougut parié, da la siéu counfiançà, da l’idéa que toca à iéu ahura d’espouòrge lou siéu racont. Lou farai à la miéu moda, sensa tradì l’ome, sensa màncou tradì la realità, mi pantaiant pura una verità nova. Mi senti laugié ; lou vin jougne un plesì fìsicou au gauch de l’obra que m’aspera. Cresi que partissen t’ai doui aquèu sentiment de coumunioun tra de vida, d’època, de generacioun diferenti. Siéu urous de mai esprouvà acò.
Jugan en un decòrou d’un autre temp. Ai paret, lou papié es rous couma la rauba dóu Cardinal de Richelieu. La taca de la chamineia (chemineia) de màrmou blanc menta la dentela dòu couòl de Soun Eminença. Dessoubre soun pauvat lu poutret dei antenat e, estragne entric da Moussù lou curat, un parèu de doulha d’aram de la darrièra guerra, lusenti e asticadi couma li guingàia de paura ma maigran… Siéu acouchairat da la proublemàtica dóu sabre e de l’aspersori !