Que si debana en aquesta banda dessenhada de Quino ?
Dont si debana aquesta istòria ? Que emocions vivon aquesti personas ? Que fan ? Perqué ? Que elements dei imatges vos permeton de dire aquò ? ( expressions, posturas, regards, epc…)
De que si pòdon pensar aquesti personas a n’aqueu moment precís ?
Imaginatz cen que si va debanar après (alentorn de 10/15 regas en tot). Podètz decontextualizar. N’aprofiti per aremerciar lu escolans que mi mandan cada setmana de tèxtes per illustrar lu nòstres cors de lenga.
Crestian :
« Bònjorn, siatz sur la boita vocala dau Bon Dieu. Siáu pas aquí per lo moment. Mi siáu desplaçat en Ucraina per provar de reglar un pichin problèma. En cas d’urgença, contactatz Monsur Marcèu Gandòlfi, lo mieu remplaçant que a, per lo còup, tot poder » .
Sus Tèrra una annada de secaressa a plegat lu ginolhs dei agricultors e dei cerealiers. Manco un degot de pluèia, lu sorgentins e li fònts èran secs coma un vièlh estocafic. Lo paure Jousè, que cultiva li bleas dins la comba de Var, es desesperat. Lo potz fa d’èco. S’es pensat de demandar d’ajuda a la maion dau Bon Dieu. Manca de fortuna lo jorn de l’acamp si cala de granòlhas e la pluèia es enfin venguda. Fa ren si pensa lo Jousè, demanderai una ajuda per trovar una calinhera perqué siáu un pauc solet, ò per mi crompar un tractor novèu, bessai .
Arribat en lo burèu dau remplaçant dau Bon Dieu, mèstre Gandòlfi receu Jousè embé gentum. A pron pena assetat que Gandòlfi si leva, pilha lo telefonet per cascar li nieras a un tecnician dau ciel, l’esbramassa embé força, cridant dins lo telefonet per que la pluèia s’arreste e que lo soleu revengue
Jousè bada coma un forn. Es pròpi un ràconte de ma tanta bornha. Siáu vengut per demandar un molon d’aiga e l’autre ae cauçat que a capit un còrno mi fa un soleu de Martinica. Au Paradís coma sus Tèrra lu governaires e lu dirigents capisson ren ai problèmas dei gents de carriera…
Bessai que lo Jousè auria deugut demandar au Bon Dieu puslèu que ai sieus Sants
Choaseta: La passejada verda
Dins lo Nice-Matin dau dissabta 18 de Març una granda pàgina es consacrada a l’inauguracion da Monsur Estrosi de l’extension de la passejada verda « una forèst urbana en plen còr de la vila » embé l’introduccion de 1500 aubres, de bambòs, de flors, de bassins. Aquò permetrà la reduccion de 15 toneladas d’emissions de C02 per annada.
Darierament, s’es dich que l’i èra pas plus d’argent dins li caissas de la meria. Finda quora lo banquier demandèt d’èstre recevut dau cònsol, aqueu d’aquí non èra beat.
« Fètz-lo intrar » ditz au sieu segretari, lo banquier, tot seguinhe, li tende la man.
« Bònjorn Monsur lo banquier, ditz Monsur Estrosi, siáu a vos sus lo còup, pauatz lo vòstre paraiga e metètz-vos d’aise. Avètz vint aquesta pluèia, la metèo s’es encara enganada ! »
Comedian per destabilisar lo banquier, pilha lo sieu telefòno e sòna la Metèo-Niçarda embilat : « Avètz anonçat una bèla jornada solelhada e plòu de ròdas de molins ! »
« Non vos faire de bila Monsur lo Mera, es just un passatge, li nèblas venon de partir e lo soleu serà de retorn dins una ora »
Ja lo soleu reven, lo Mera, un pauc sedat, regala un cigaro au banquier que lo refuda, maucontent d’aver asperat totplen de temps, lo Mera si menchona d’eu ! Alora li ditz, Monsur lo Mera, ai d’autres apontaments, non pòdi demorar mai de temps mas, tornerai deman a 9 oras de matin. Preparatz lu vòstres dorsiers, veirem cen que porrem faire……
GERALD : Lo pichin òme
Es un òme d’afaires que dona lo fuec verd a un ajonch per introdurre l’apontament embé un pichin òme portant lo sieu paraiga desgorjant d’aiga de plueia.
Aquò li a donat l’idea de verificar per la fenèstra l’intensitat de l’aiga que l’embila davant lo sieu vis-a-vis e li fa pilhar lo sieu telefòno per cridar totplen fòrt devèrs la metèo que li avia predich de soleu, en seguida la plueia s’arresta.
Li protestas d’aquest òme que ferma la plueia d’un còup de telefòno, frapa lo pichin òme que s’en va en refudant lo cigaro somost per l’òme d’afaires sensa demandar la sieu requesta.
Era lo sieu destin.
Anna-Maria MILARDI : Cantem sota la plueia
Lo productor cinematografic celebre de Olivód, Francés Forn Copòla, aspera l’actor vedèta de la sieu creacion venenta, mandat per l’agencia artistica dau Talent Acampat AATA.
Enfin, lo vequí que arriba, introduch per lo segretàri. Es banhat coma la pluma d’una àneda tant lèu bombada d’una lòna e lo sieu paraiga alaga lo tapís.
– Ben lo bònjorn monsur Marcèu Brando, assetatz-vos. Per dire lo ver, semblatz pas gaire au vòstre portafòlio, m’esperavi un actor mai chivusat.
– Perdonatz-mi, car productor mieu, mas emb’aquesta chavana, lu mieus berris si son tot pistats. Veiretz, quora seràn secs, la sieu bèla andana frisonada.
– Va ben, se lo diètz. Adonc, v’ai convidat perqué siáu a alestir una òbra novèla, quauqua ren d’extraordinari, de sensacional, una version moderna de Cantem sota la plueia per denonçar lu auvaris dau climat e… un moment, de dont es arribada aquesta chavanassa ? Cinc minutas fa, l’i avia un bèu soleu !
– De fach, quora siáu partit, mi sembla que lo temps èra pas tant marrit. M’aquò, urosament qu’avii lo paraiga dins la…
– Chuto pleti Monsur Brando, devi sonar lo responsable dau temps qu’aquò mi va pas dau tot. Alò alò, mas siás vengut fòl ò cen que ? Mas que ti pilha de mandar tota aquela aiga ? Espeça de chapin, faràs plòure quora lo ti dirai, m’as ben capit ? Siam pas encara a virar lo film, alora basta emb’ai tieu colhonadas, paure incapable.
A pena lo productor cinematografic celebre torna pauar lo telefòno que la plueia si paia e lo soleu s’entorna plan planin.
– M’excuseretz, monsur lo productor, n’en reveni totjorn pas, avètz finda lo numerò personal dau Bòn Dieu e lo tutejatz meme ???
– Mas que Bòn Dieu de Bòn Dieu ! Veni de sonar lo mieu bedigàs de nep. Es eu l’accessorista dau platèu qu’es encargat de faire tombar la plueia dau temps de la cançon, sabètz. Solament que, destartavelat coma es, esquiça de lònga toi lu botons de comanda de la consòla sensa jamai trovar lo bòn. Ièr n’a mandat un terramòto que faguèt tremolar tanben li Olivód letras dau mont Lee. V’agrada per cas un cigaro ?
Crestiana : Pilhar lo temps !
Vi podètz faire idèa d’un bèu Monsur que pòsque (subj present) comandar la plueia e lo bèu temps?
Dins un immòble au mitan de la vila a un burèu en autessa dins una torre de vitre, emé un computador basta que tòque (subj. Present) un pichin boton per faire tota la meteorología.
Alora si sente gròs, fa de fum, mas sabètz cen qu’es la vida d’aquest òme?
Lo vos demandi !
Totjorn solichitat per tot lo monde:
– un vòu un bèu soleu per anar faire una cambada en familha e dinnar a l’escotisson;
– un autre vòu que li mande una bòna raissa juste per aigar lo sieu òrt, pi un tempier per faire sortir lu bolets;
– un autre encara li comanda un arco de Sant Martin per lo maridatge de la sieu filha…
… e patin cofin.!
De jorn, de nuech, “ Monsur Metèo“, mesquin, solet dins la torre es un òme barcelat tota la santa jornada. E finda la nuech, per aquelu de l’autre costat de la tèrra, vist qu’es jorn per elu, e que si vòlon finda faire esaudir.
Tant ben que lo brave òme saup pus dont donar de la tèsta, es estrapassat, totjorn en marrida passa.
Ma totun, que sinagòga!
Aquò es una istòria de l’autre monde e urosament lo temps non si pòu comandar.
Alora, lo cas venent, cen que nen resta a faire, que volètz, es de saupre “pilhar lo temps coma ven e li gents coma son !”
Marie-Do La plueia
Lo secretari ientra dins lo burèu dau director e ditz :
– Monsur lo director, lo vòstre apontament de doi oras : Monsur Pitaluga aspera a costat. Lo devi faire intrar ?
– Aí es l’ora.
Monsur Pitaluga ientra embé lu sieus vestits e lo sieu paraplueia banhats e degotants.
– Bònjorn, Monsur Pitaluga, pilhatz una cadiera, ditz lo director en jetant un uèlh defòra.
Mas cala de ròdas de molins !
– Asperatz un moment devi telefonar es pròpi urgent.
Es pas content, fa un morre de tòla, pilha lo telefono e crida.
– Avètz vist, plòu. Deman ma filha si marida, que la pluèia non vos empedisse d’alestir lo jardin, cau que fague bèu deman de matin.
Lo director escota un moment e plilha lo fum, crida :
– A ! non siatz Dieu ! Solet Dieu pòu arrestar la plueia e faire venir lo soleu. Li flors li plason l’aiga, metètz de cubèrtas sus lu tauliers; vos paguèri ben car doncas vòli èstre servit e se non n’avètz plus qu’ a pregar coma ieu que la raissa ramaissa !
Monsur le director pende torna lo telefono, n’a gròs sus lo piech regarja defòra li mans sus li ancas : la nèbla es plus clara, lu degots plus pichins si despartan. Quora s’assete lo soleu reven, finda lo sieu soguinhe ; pòu s’ocupar dau sieu apontament. Li regala d’un cigaron e ditz
– Non cau mandar lo manègue après lo destrau, mas pregar coma ieu : veètz Dieu m’audèt, la plueia s’es arrestada.
JPB : Après de la plueia, lo bèu temps.
Monsur Noè, estatjant de Pònt Sant Esperit, s’en ven trovar lo Sénher Bonfiu que demora a Dieulofetz dins Droma. Sénher Bonfiu, es un òme ocupat, acaparat dai sieus dorsiers que s’amolonan sus l’escrivania.
– Adieu Noè, que vent ti mena a Dieulofetz ?
– Fa esquasi quaranta jorns que plòu ! Ai pas temps d’acabar la mieu arca, vees pas lo temps que fa ?
– Tron de Dieune (1) ! As rason per toi lu sants dau paradís ! Quant as besonh de jorns ?
– Una setmana per recampar encara quauques pareus de bèstias ferri.
– Pas de problèmas, vau sonar mon paire e li demandar d’arrestar la plueia.
Après de quauqui minutas la plueia ramaissa…
– Un autre còup, Noè, mande-mi una telefonada. Au jorn d’ancuei si fa de telefonar e en mai apara la natura sobretot se siás vengut en veitura.
– Lo sabi, mas vos volii parlar en persona, conoissètz lo proverbi : « Vau mai parlar au Bòn Dieu qu’ai sieus Sants. Adieu !
(1) Dieune : Euphémisme qu’on emploie au lieu de Dieu, dans les jurons où Dieu figure. Mon grand-père, « parsé », utilisait l’expression « Coquin de Dieune ! ». Expression assez cocasse dans sa bouche, lui qui avait pour prénom « Prit » (Esprit). J’ignorais à
l’époque, la signification de cette l’expression.
Verònica : Arribada en Paradís
Sant Pèire es coma cada jorn dins lou sieu burèu au Paradís. Evidentement aüra, Sant Pèire a adoptat un « look » plus moderno : a talhat la barba, perdut lu lòngs berris blancs e laissat tombar la tùnica per endossar un elegant costume escur, mai adaptat au sieu mestier de President de li admissions au Paradís.
Arriba lo sieu assistent Sant Tomàs, que embé l’edat respectable de un molon de sècolos a perdut finda eu un pauc lu berris. « Cap, vequí una nòva recluta, lo Sénher Raubaplueia ».
« Bònjorn e benvengut en Paradís, Sénher Raubaplueia ! » « Bònjorn Sant Pèire, non siatz pròpi coma vos imaginavi mas siáu content de vi conoísser » « Que nen vau l’onor de la vòstra venguda tra nautres ? » « Caminavi tranquillament per carriera e tot d’un còup, es arribat una raissa de l’autre monde, embé una chavana venguda drech de l’infern – Ò, escusatz aquesta metafòra un chícol mal adaptada Sant Pèire !- que mi a revirat lo paraplueia e m’a fach volar fins au Palhon, dont siáu tombat… e sabi pas denedar. Es coma aquò que siáu arribat aquí embé tot, lo mieu paraplueia e lo mieu impermeable e que aüra, auguèri lo plasìr de faire la vòstra conoissença, Sant Pèire ».
« Aaaa, capissi ! Mas… asperatz un momenton car Sénher Raubaplueia que meritatz pròpi ben lo vòstre nom ! Avètz raubat la plueia sus tèrra per la nen portar en Paradís ò qué ? »
« Aüra basta, siáu plus de pacti, sòni lo Mèstre ! » « Alò Mèstre, siáu encagassat embé aquesta plueia, nom de Dieu, sensa vi voler ofendre ! Siáu ocupat a aculhir lo nostre novèu pensionari lònga durada e lo batre de la plueia sus la fenèstra mi fa perdre la tèsta. Siatz pregat de faire cessar aquò Mèstre, ò mi meti en greva ! »
A pena Sant Pèire a pendut lo telefonet que la plueia relentisse per finalament cessar dau tot. La darniera nèbla s’en va e torna un bèu splendent soleu. « Aaaaa preferi aquò, continuam la nòstra conversacion car Sénher Paraplueia, vos agrada un cigaro ? » « E ben » pensa lo Sénher Paraplueia perplexo, si ve pròpi que en Paradís, comanda lo braç drech ! »
Quiquí : Cu es aquest òme ?
Una persona si presenta per un tractament d’embasament, l’òme, important darrier lo sieu burèu sembla non saupre perqué aquest pichin òme embé lo sieu paraiga es vengut, mas l’i fa tanben bòna figura e lo fa assetar.
Mas defòra ploù e aquò sembla metre en ronha l’òme important que pilha lo sieu telefòno e si mete en una bila negra. Aspera davant la fenèstra e pauc a cha pauc la plueia s’arresta. Alora lo baudo torna mai a la sieu escrivania, si pilha un cigaro per tubar e prepaua au pichin òme de tubar embé eu !!! L’òme non saup que faire e s’està perplexe…
Cu es aquest personatge que fa arrestar la plueia en manant un còup de telefòno : Dieu ò lo diau ?
Miquèla : La plueia
Monsur Roc CHAVANEL es lo director de “SIAM PER VAUTRES”, agència de publicitat. Es dintre lo sieu burèu. Plòu.
La segretària li anonça : “Monsur CAMOUS” que vende de parasoleus.
Monsur CAMOUS ientra, lo parasòle e l’impermeable banhats.
Lu doi òmes si tòcan la man. Monsur CHAVANEL que ve la sieu pràctiga tota banhada, desgancha lo telefòno e brama sus l’agent que fa l’aculhiment : “Monsur CAMOUS es tot bagnat ! mas dont èra lo veiturier ?”
Mentre parlava si cala la plueia.
La vossassa dau diretor a espaventat lo tron e lo soleu es revengut.
Bessai, Monsur CHAVANEL comanda ai elements, alora pòu regalar un cigaro a Monsur CAMOUS per festejar lo soleu.