Magalí Bizot-Dargent ven de nos mandar l’article qu’escriguèt per la pàgina de Mesclum (pareisse cada dijòus en occitan-provençau dins lo quotidian « La Marseillaise »). Ancuei vos parla embé passion dau Còr de la Plana e dau sieu darnier espectacle qu’a per nom : Marcha !.
Lo Còr de la Plana, Marcha !
Lo bonur se conta pas ! E pasmens devi contar lo bonur perfiech que fuguèt lo concèrt « Marcha ! » l’espectacle tot nòu dau Còr de la Plana ! Que dire ? Tot fuguèt ja dich sus lo grop marselhés. Lei votz bèlas, caudas e virilament esmoventas, d’una fòrça, d’una sensibilitat, d’una justessa quasi miraculosa.
Lei ritmes estrambordants, contagiós, descrostants, exponenciaus, mai d’una rigor tota matematica que siegan cantats, batuts, picats dei mans, dei pès, dei bendirs, tamborins ò tamborn. La chausida dei tèxtes mesclant en un occitan de Marselha perfiechament mestrejat e prononciat, lo tradicionau, la creacion, lo romantic, l’istoric, l’umoristic, lei luchas dau pòple, l’actualitat mai actuala.
Tot es perfiech, perfiechament carculat, ajustat, embricat, aliscat, lipat, escrincelat, trabalhat dins lei detalhs pus minuscules, ligat ambé maestria, mai au còp, tot es perfiechament fòu, joissiu, descabestrat e viu, vibrant de joinessa e d’espèr. A, son pas de cantaires que te fan de gesticulacion sus scena, i dançan segur pas la Cake-walk, la cacavaca de mei grands !
Son drechs, suaus, quasi tancats, en negre e jean’s, dignes, quasi fregs semblariá per començar. D’un refranh, d’una paraula, d’un trocet de mòt, d’un retinton, de tres nòtas banalas te fan una incantacion, una preguiera, un eslogan, una crida, una transi qu’invasís tot, que te fa peulevar primier, que te subronda puei, te transpòrta, te meravilha. Leva-ti, òc, fau votar, segur, pica lo ta… e li siáu, mon còrs es pus mieu, es pres per la musica, per la fola qu’a pus qu’una arma, pus qu’un còr, lo Còr.
Lei joves dançan, bolegan, rison, trefolisson, lei vièlhs vièlhs trepan, fernisson, badan, entre lei dos totei tòrnan joves, tota la sala, grand còrs frairau, ondeja, sauteja, farandoleja, seguís la musica, se fonde e se bastís mai en ela dins la jòia, lo paratge, lo partatge. Lo bonur vos disi ! Un sorrire, una clinhada e tota la sala aficha en mirau l’uelh beluguejant de Manu, lo regard ironicament cande de Benjamin, son rire, lei rires de Rodin e de Denis s’espandisson, e lo Sebastien, suau, tant suau coma un volcan amatat te fa vibrar de nòblei bassas! Coma dire la fòrça que passa dei cinc cantaires-picaires au public en transi ? Coma dire la poissança, l’energia, tot lo calorós que desgatjan ? Coma dire l’esmòuguda de la lenga que te trafora, que trebola tot sus son passatge, te careçant leis interiors, budèus e arma parier, d’èrsas sauvatjas tant doças ? Ne’n ai vist una que compreniá pas l’occitan, mai que ne’n tremolava tota, lagremas ais uelhs, de l’armonia de la lenga portada per aquelei melodias completament embelinantas, emmascantas au sens vertadier.
Un buf ! Un buf grand qu’escoba lo malur, leis idèias negras, la solesa, qu’installa la fèsta, la solidaritat, lo bonur dins la tèsta e lo còr dau monde! Marcha ! Avem marchat! An marchat! Tot a marchat! Un chale Marcha ! Tornatz lèu, lo Còr, ne’n volem encara, encara mai, lèu lo volem lo CD, lèu lo retorn deis Americas! Marcha !
Magalí Bizot-Dargent
E me prenètz pas per una gropia, non, siáu ditirambica perqué es pas rasonablament possible de faire autrament, aviáu ren tubat, ren esnifat ni begut avans lo concèrt pas mai avans d’escriure, es perfiechament perpensat, pesat, desinterresat, e… meritat !