Vequí encara ancuei per si rire un chícol, una autra adaptacion au niçard d’una peceta tracha de « Parlar e Jogar en occitan » e qu’avia per titre « L’orientacion de Baptiston ». Aquesta pèça fuguèt jugada a la fèsta escolara d’Aucamvila (82) en lo 1984 e au festenau d’Occitania de Montalban en lo 1985.
L’ORIENTACION DE VINÇENT
–Lo professor : – Ientratz, ientratz, Madama e Monsur, mi fa pròpi plasir de vos veire que vos volii sonar ?
-Monsur PITAFIGA : – Bònjorn Monsur lo professor, eravam venguts…
-Madama PITAFIGA : – Èra per saupre que orientacion cauria pilhar per aqueu pichon !
–Lo professor : – Cauria saupre de’n premier cen que vòu faire plus tardi.
-Madama PITAFIGA : – Aí, eu ne’n saup pas ren, mas ieu vodrii ne’n faire un avocat !
-Vincenç : – Non, vòli pas, perque lu avocats pòrtan una lònga rauba negra coma lu curats d’un temps.
-Madama PITAFIGA : – Chuto ! Tèsta d’aucèu ! As pas drech a la paraula ! (Pí au professor) Monsur lo professor, pensatz que Vincenç faria pas un bòn avocat ?
–Lo professor : – A ! Dii pas aquò ! A la lenga ben penduda de còup que li a ! Sobretot a l’escòla au moment dei leçons, s’arresta pas de pastroiar pus leu que d’escotar.
-Monsur PITAFIGA : – Es coma sa maire, aqueu pichon ! Finda ela laissa pas la sieu lenga sota lo coissin.
-Madama PITAFIGA : – Taise-ti cavanhòu ! Siás tu que parles lo mai a maion.
–Lo professor : – Vos garrolhatz-pas !
-Vincenç : – Saupessiatz cen que si passa a maion !
-Madama PITAFIGA : – Chuto pelandron ! Se non ti vau donar un vira-soleu ! Maufide-ti !… Monsur lo professor, cau pas escotar cen que di aqueu pichon. Au nòstre, emé mon òme anam totjorn d’acòrdi.
-Monsur PITAFIGA : – Aí, aí, es ver ! (Vincenç aussa li espatlas)
–Lo professor : – Lo vòli ben creire… mas parlessiam de l’orientacion de Vincenç.
-Madama PITAFIGA : – Eravam venguts per aquò… Pensatz que faria un bòn avocat ?
–Lo professor : – Per èstre avocat sabetz… cau estudiar lo drech de lòngui annadas après dau « BAC » ! E Vincenç n’a per quauqui lunas per èstre bachelier !
-Madama PITAFIGA : – Perque a pas de bòni nòtas ?
–Lo professor : – Va pas gaire fòrt… Aqueu trimestre a augut doi en Francés, zerò virgula cinq en matemàticas, un en istòria…
-Madama PITAFIGA : – Li nòtas, aquò compta pas ! Es l’inteligença que compta !… Enfin, se pòu pas faire avocat, ne’n poriam faire un metge !
–Lo professor : – Ò ! Sabetz ! A augut tres en scienças e un e mieg en Espanhòu… E encara parli pas de l’Anglés… Aquí es una catastròfa !
-Madama PITAFIGA : – Mas a la lònga, aquò si pòu aranjar : es jove encara lo paure !
–Lo professor : – Per un enfant de quinta ! Quant as d’ans Vincenç ?
-Vincenç : – Quinze !
–Lo professor : – Deuries preparar lo Brevet, qu’as doi ans de retard.
-Madama PITAFIGA : – Lo retard aquò ni mai, compta pas ! Es coma son paire, que son d’aquelu que li son sempre arrivats.
-Monsur PITAFIGA : – Anem Fina as pas besonh de dire aquò a Monsur…
-Madama PITAFIGA : – Dii que la veritat ! As totjorn lo temps… sobretot quora ti cridi per m’ajudar a faire quauqua ren !
-Monsur PITAFIGA : – Anem Fina, anem !
–Lo professor : – A rason, es pas lo moment de vos garolhar !
-Vincenç : – ( a despart) Quora lo vos diíi que fan basta qu’aquò a maion.
-Madama PITAFIGA : – E donc, Monsur lo professor, se pòu pas faire metge, si farà veterinari !
-Vincenç : – Vòli pas ai paur dei vacas !
–Lo professor : – Mas sabetz, es autant dificile d’èstre veterinari coma metge.
-Monsur PITAFIGA : – Aí, aquí avètz rason, e pensi qu’es mai dificile, perque lo metge soïna qu’una categoria de bèstias, mentre que lo veterinari…
-Madama PITAFIGA : – Taise-ti inocentàs ! Aquò a pas ren da veire…
–Lo professor : – De tota maniera, lo consèu de classa si pensa de lo faire passar en C.P.P.N.
-Madama PITAFIGA : – Aquò fa pas ren ! Enfin, Monsur lo professor, mercí totplen ! De tota maniera, se Vincenç pòu pas faire avocat, ne metge, ne veterinari, nen podrem sempre faire un professor… coma vos !