Miquèla : « Quora veguèri la fotografia de la veitura dintre un aubre, siguèri estonada.
Coma es anada fenir aquí ? Certenament una grua ò un elicopter l’a posada aquí.
Mas perqué ?
Per un film ? Bessai…
Per faire parlar ?
Perqué li gents vengon veire aqueu fenomeno, coma venon veire una escultura moderna.
Alora es per lo tourisme ? Bessai…
Esperi que minga chavanassa, minga ciclòne rompe l’aubre, fague calar la veitura e fague un accident seriós.
Bessai li gents en là sabon quora leveràn la veitura, l’esperi ! »
Gerald: LA VEITURA AMERICANA
Coma totplen de joves francés Felipe es partit au Canada a la fin dei sieus estudis a Sófia Antipolis per cercar de travalh. Es arribat en setembre au moment de l’estiu indian, s’es ben installat, a trovat un pòste e si fa un amic Pau. Felipe es pas ric e tròva una veitura americana vièlha de 12 annadas, lo garagiste lo rassegura, la veitura es ben revisada Felipe e, lu pneus per la nèu son nòus.
Una fin de setmana de genoier, embé Pau decidon de partir en montanha, a totplen nevat mas aquò non li fa paur. An reservats dins un jas e si rejoisson a l’idea de faire de raquetas lo lendeman.
Abandonan l’autorota per rajónher lo jas, pilhan una pichina rota e montanha, sinuoa, es lo premier còup que Felipe mena sus la nèu. S’arrrestan per admirar lo paisatge e beure una bièrra. Pau, lo co-pilòte li ditz que lo jas es pas luenh. Reparton en cantant. Malorosament dins un viratge, Paul perde lo contròle de la veitura e va s’encastrar entre li doi brancas d’un aubre. Pòdon sortir de la veitura sensa èstre ferits e si rendon a pens au jas.
Lu secors li dion que van pas levar la veitura, cau asperar que la nèu fonde.
Revenon l’estiu d’après embé la despanatritz per sortir la veitura dau sieu encastre. Mas que còup en arribant de veire la veitura suspenduda dins l’aubre a una tant granda autessa !!!!
Marie-Do : La veitura dins l’aubre
Gigi camina embé la sieu maire en campanha, es dimècres fa bèu, siam d’auton li fuèlhas calan e fan un tapís orange per sòl. Que l’i a dins aquest aubre ? Es una veitura sus la branca ? Gigi bada coma un forn !
– Mamà ve una veitura sus l’aubre.
– Que dies Gigi, arresta de faire Barba l’aucèu…
Leva la tèsta e ditz :
– As rason coma es possible ? Anam cercar perqué es d’amont aquest veïcul. Coma arribèt aquí. Que n’en penses tu ?
– Cresi qu’es la veitura de « Harry Potter » sabes aquela dau paire dau sieu amic, vòla.
Si pauèron sus la branca, e s’anèron passejar.
Ai una autra idea E.T es revengut : embé lu pichoï vòla sus una bicicleta, alora cambièt e pilhèt una veitura per visitar la tèrra. Bessai asperessiam un pauc, tant arriberia.
La Maire
– Harry Potter e E.T son de personatges imaginari, rapresentats dins un òbra de ficcion.
Ieu pensi a un « tsunami «una maronassa qu’arranca tot sus lo sieu passatge.
Mas la mar es luenh d’aquí ! Gigi as rason aquò fa pantaiar.
E totai doi s’escracanhan dau rire.
Crestian : M’es arribat una aventura per lo mens estonanta. Un còup que faíi un safari fòtos en Àfrica embé d’amics e un 4/4, Janòt, l’amic de la Ternitat s’es pilhat un mau de tèsta, perqué avia perdut lo sieu capèu. Minga metge e farmacia en la savana, ren dau tot, a despart d’aubres e de bèstias fèri. Per fortuna, lo guide, enfant dau país, conoissia un pichin vilatge gaire luenh, dont vivia un masc conoissut per faire de miracles. Après un pauc de temps sus la pista, arriberiam dins lo vilatge, fach de cabanas de palha. Aquí arribèt un òme mieg desvestit, una tèsta de bòchi coma un capèu, un òs en lo nas e lo morre pinturlejat coma per Carneval. Faía paur lo baudo. Regarjèt lo Janòt, tornèt au sieu e revenguèt embé una manada de pilulas que donèt au Janòt embé un gòto d’aiga. Miracle !! Lo mau de tèsta dau mieu amic s’èra envolat, despareissut ! Eri ben estonat. En parlant mé lo masc, mi diguèt que podia faire totplen d’autri cauas estranhi, coma redurre una fractura, faire gisclar una fònt, ò faire crèisser un aubre. Pròpi bèu ! li demandèri còma si fa per faire crèisser un aubre rapidament ? « Regarja, que mi diguèt, pilhi una grana especiala e la mandi coma aquò « Paure mesquin, denant que posquèri dire quauqua ren, l’autre falabrac avia jetat la grana sota la veitura. Doi aubres an surgit de la tèrra seca e an creissut còma dins un film accelerat. E lo 4/4 finda dins li brancas, pilhat a la leca a dètz mètres d’autessa. Li gents dau vilatge e lo masc s’escracanhèron dau rire a si faire petar l’emborígol. Nautres si siam entornat a l’ostau a pen.
Quiquí
Siam en lo 1930 a Chicago, es lo temps de la proïbicion : una veitura blu rotla sus lo camin a tota velocitat devèrs la sòrtida de la vila, son tres òmes d’un clica, son a segre una autra veitura negra dai vitres escurs.
Lu òmes de la veitura blu an vorgut doblar la familha de la ladronalha : an paur , la rason es que l’i a un canon de fusiu que passa dau vitre e aquestu bandits non son d’enfants de Maria, son de vertadiers tuaires e non an de sensibilitat.
A un moment si tròvan sus d’un planistèu e non sabon que faire : tornar en vi-rant ? faire de ziczac ….. A drecha veon que l’i a una gaudina embé d’aubres ben espès, alora totplen d’espavent laissan la veitura per pilhar lo doi de copa e cor-ron fins a la gaudina…..
Cen que s’es passat après non lo sabi, vos laissi endevinar !!!
Aüra siam en lo 2023 e la veitura non a cambiat de plaça, mas sobre l’i èran li raíç d’un rore qu’an creissudi e d’annada en annada an auçat la veitura tra li sieus brancas, e es per aquò que un, la si pòu veire aüra sus lo pargue d’un grand ma-saguin alentorn de Chicago !!!
Vequí
Anna-Maria MILARDI : Viatge interseculari (imatge 2)
Sabi ja cen qu’anatz dire : « Aqueu paure Choas es fòl complet ! Despí que Tanta Chiqueta li a arancat sa Madò l’invèrn darrier, eu s’avinassa e cònta de còs que son de pas creire ! »
Fa pas ren, pensatz coma vi sembla e escracanhatz-vos se volètz, mas se non descaci la fachenda capitada dimarç passat, vendrai babacho sus lo seri.
Dimarç passat doncas, èra un pauc mai de set oras dau sera e venii d’acabar una bòna sopa de faiòus verds, quora ai audit li mieu vacas bramar, lo can baubar e qu’un lume gigant, acompanhat d’un crep de l’accident, a enfuecat la campanha a l’entorn.
« Coquin, lo tròn m’a fach petar l’estable. Pura lo mieu genolh anonçava ges de pluèia. » que mi siáu dich.
Agantant sus lo còup un caban e la mieu forca, magara lo diaul auguèsse idea de s’ajónher au chaple, mi siáu aventat fòra en lançant d’esperjurs e aquí, siáu demorat nec : deguna nebla en lo ciel, una ària doça e fòrça quieta, minga traça dau drame que m’èri a pena imaginat. « Pertant ieu durmíi pas, èri de drech, es impossible. E pi, podèm pas si pantaiar en meme temps la mema caua, ieu, lo can e tot l’estròp dei vacas ! »
En aqueu moment, mi siáu enavisat que lo can contunhava de baubar, fermat au pen d’una píbola, lu sieus uelhs gachant un objèct au som que de luenh pilhèri per un pichin avion.
« Aquelu toristas nen faràn perdre la tramontana emb’ai sieu invencions demenciali. Sortètz tot d’un dau mieu aubre, m’anatz roïnar toti li brancas ! Vi doni doi minutas e tiri ! », denembrant qu’avii pilhat la forca e ren lo fusiu.
M’avesinant de l’aubre, restèri sensa votz : cen qu’avii pilhat per un avion èra en veritat una veitura embé doi passatgiers cridant ajuda au sieu bòrd. Sensa asperar de mai, ai corrut pilhar l’escala que mi sierve per culhir de noes e lu ai ajudats a calar.
Eran una cobla jova d’Americans, m’an dich, arribats au mieu despí lo ventunen sècolo gaug au sieu carre interseculari. M’aquò, l’avián programat per descurbir la Maion Blanca dau temps dei Kennedy, oblidant de precisar dont s’està e an capitat pròche la mieu maion, tota blanca pintada de nòu.
Estent que lo sieu viatge lu avia totplen famejats, m’an demandat de « chinburgères » ‘mé se possible de « bananaspritz ». Executant dai sieu expligas, li ai alestit lo past : de pans banhats garnits d’una mena de sauça quechòp facha de pebrons e tomatis chaplats e, vist que de spritz n’ai pas, de bananas aigadi de branda. Semblavan sodisfachs que si son endurmits sus la taula e quora mi desvelhèri l’endeman de matin, elu e la sieu veitura avián despareissut.
M’asperi ja li rebecadas : « E coma as fach per lu acapir, tu que conoisses esquasi manco lo francés ? » Mas dau temps de la guèrra, en que lenga vi cresètz que charravam emb’ai aliats ?
E se vi fidatz totjorn pas, anatz luchar lo som de la mieu píbola. Au mitan dei brancas cremadi, l’i troveretz una bandiera pichina, ornada de cinquanta estèlas sovenir d’una efemera amistat.
Choaseta : KEVIN
Kevin es un jove de Niça-Vièlha, es bronzat e vestit d’una malheta verda.
Siam d’estiu, fa ja totplen caud. La sieu maire li dona un pauc d’argent per si crompar una glaça a cò de Fenocchio, lo gelatier reputat d’en plaça Rossetti, e retrovar lu sieus amics Jousé e Antòni.
La serveiritz lo conoisse ben, aquest jorn ve qu’es inquiet e li ditz
« Kevin que si passa ancuèi ? As l’ària inquiet, la tieu maire t’a chinchat ? »
– Es lo mieu natalici e lu mieus amics vòlon faire un concors de la plus auta colòna de glaça. Non sabi de que causir tra toti li glaças.
« Non ti faire de bila, ti vau ajudar, ti cau premier lo cornet e causir doi esperfums »
Lu mieus preferats son la chicolada e la vanilha.
« D’acòrdi, ti vau faire la colòna. Premier, tenes lo cornet emb’ai doi mans e vau metre li bòchas en alternacion en principiant per la chicolada pi la vanilha e ensin e autrament una bòcha, doi bòchas, tres bòchas etc…
Ansiós, Kevin regarja la colòna que monta fins a la desena bòcha. ten fòrt lo cornet, auguent paur que tot si desfonde mas la colòna ten ben.
Jousé e Antòni son estupefachs e pican en li sieu mans de jòia, faràn mielhs que eu ? Aquò non es segur !
Crestiana : Peugeot Una veitura sensa menaire en l’ària costejada entre doi aubres, avètz ja vist aquò ?
Ieu ai vist lo contrari: una veitura sensa conductor en tèrra, dins la gaudina, costejada dins un solet tronc d’aubre.
E en mai d’aquò la nòstra.
Quora aquò arriba un si pensa : Ai ben vist ? Es un pantais ?
Non si pòu faire idea.
Pi si refletre : pòdi totjorn córrer per la levar d’aquí.
A la fin dau cònte si dechidre : lo solet baudo per pilhar la barra es lo mecànico emé lo camion especial e la grua sobre.
Fin finala avètz trovat lo soleta solucion.
Mi demandi cen qu’es restat de la veitura en l’ària mas vi pòdi dire que de la nòstra en tèrra n’ai agut solament l’escusson de « Peugeot »:vequí tot !
Un lionet que mi fa una pròpi bèla e insolita òbra decoracion ricòrdi espostat sus la jaina de l’escaufa pansa !
Cau saupre endurmir lo sieu mau !
