Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, assenhalam qu’aquesta cronica de « La Provence » a mai de dètz ans. Òsca !
Chronique pour ce samedi 26 juillet 2008
en lenga nòsta
La Santa-Ana
Per l’Agachaire
Lo jorn de la fèsta de santa Ana, lo 26 de julhet, èra associat autre tèmps a tot plen de crèires mai ò mens contradictòris, coma o èra pereu dejà la maire de Maria.
De’n promier, ais endrechs ont èra ja vengut lo moment de chauchar, es un jorn que o falié pas faire : autrament la santa aurié descadenat de chavanassas dau tròn de l’èr…
Mai justament, per s’esparnhar tròn emai grèla, ei santa Ana que l’òm pregava…
En mème tèmps, una pluèia aqueu jorn d’aquí èra considerada coma benfasenta. Ce que disiam en provèrbis : « Se plòu per Santa-Ana, l’aiga es una mana. » E pereu : « Se plòu per Santa-Ana, i a lo fruch dins l’avelana. »
Mai qu’aquò, es un jorn que portava quarantena : « Se plòu lo jorn de Santa-Ana, plòu un mes e una setmana. »
Tota la Provença , e mai que mai la nòsta, emplegava de lònga una expression que volié un pauc tot dire : « Santa-Ana d’At ! » Rapòrt ai celebrei relíquias miraclantas d’aquesta ciutat.
Ara, per sacher perqué, d’una filha ò d’una frema que cordurava mau, en fent de ponchs tròp gròs, l’òm disié : « Fai de ponchs de santa Ana : quatre a la cana… » (es a dire dos per mètre !) es un mistèri qu’ai pas resougut. Se quauque sartre, quauqua cordurièra, ò un vièlh teologian n’a la solucion, que me la digue : farai cramar per eu, ò per ela, una candèla a santa Ana. Emai dei gròssas…
