Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de dètz ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 5 septembre 2009 en lenga nòsta
S’es passat un 5 de setembre
Per l’Agachaire
De segur que sabètz pas ce que se passet lo 5 de setembre de 1798…
Pasmens fuguet una data fòrça importanta per les òmes de ma generacion, encar mai d’aquelei d’avans, mai n’aguet plus gaire, e pron lèu plus gis, per lei generacions d’après. De qu’es aquò, de qu’es aquò ? Clavètz aquí ? E bè ei lo jorn que la Republica vai establir la Conscripcion.
Son importància, tant que duret, fuguet dei grandas per totei les òmes d’òc. D’abòrd que ne’n racampava d’un pauc pertot, e qu’es ailà que s’avisavon que, bota, lei gents dau Miegjorn, parlavon totei mai ò mens parier. Ne’n ramenavon, entre autrei dires, de cançons d’un pauc totei ses endrechs, mai que mai porcassièras, mai pas soncament. L’i avián aprés « Calant de Vilafranca », mai tanben « Bèth cèu de Pau », que cadun cantava puei a sa mòda e dins son parlar. Uei encara, pron de vièlhs en Provença Nauta ne’n sabon encar, emai de pas tant vièlhs, qu’aquò èra sempre verai de mon temps, quand anèro de sordat a la fin des annadas 60.
Parlaviam encar « patoès » entre nautres, e pereu nòste adjudant, qu’èra Roergàs, nos donava a l’ocasion d’òrdres en lenga nòsta. Ce que fasiá renar un brigadier parisenc, que nos cridava de noms racistas qu’ai pas enveja de les tornar dire…