Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de dotze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 3 avril 2010 en lenga nòsta.
Lo Jorn dau Faiard
Per l’Agachaire
Emai aqueste dissabte siegue sant, restarem encar un còp esta setmana au calendier revolucionari que, bota, es pas per ara que la papautat nos dona tròp enveja de prendre lo sieu coma referéncia… Se ne’n tendrem adonc a celebrar lo faiard de nòste Quartidí 14 de Germinal.
Vaquí un bèl aubre de nòstei montanhas, qu’en d’autres endrechs li diam pereu de fau. Es tant de fusta coma de lenha, e dins aquel emplec n’èra un dei melhors. Cu parla de fau dirà : « Çò ditz lo fau : lo bòn fuec que fau ! » ; cu faiardeja afortirà : « Lo faiard fai un fuec galhard. » E dins aquesta prima que capita pas de laissar s’installar un pauc de calor, aqueles qu’an encar de chaminèias, ò se caufon de lenha d’un biais ò d’un autre, ei ben eu que deuràn faire cremar per se rescaufar un pauc !
E aquí, davans un bèu feuc faiardenc, serà temps de charrar de l’istòria curiosa d’aqueu vièlh aubre sagrat, que n’i auriá tant a dire, fuguèsse que de son nom. Nautrei siam dei lengas qu’empleguèm per eu un derivat dau latin « fagus », mentre lei lengas nordicas (mai pas totes) an un « hêtre », que ne’n parlava puslèu sota sa forma de bartàs. De que nos rapelar qu’es ambé de faus que fasiam autre temps de foits, e que lo mot ne’n vèn pereu. E se n’i a qu’amon mielhs aquò per se rescaufar, degun les empacha…