Ven d’espelir lo n° 209 dau jornal Aquò d’Aquí n° 209 de novembre dau 2007.
Siam urós de felicitar la nòstra sòcia Anna-Maria Milardi li a participat emb’un article consacrat a l’arribada dau « trambalan » niçard.
Coma lo ditz la cançon : Balin-balan, lo trambalan, arriberà…de-man !
Per ne’n saupre mai sus Aquò d’Aquí basta clicar sus lo liame dau site sieu :
Misèria e trambalan
Son mai de tres ans aüra que vivèm en estat d’assèdi : cada nuech a l’ora dau cuerbe-fuec, d’engenhs de combat menaçants percorron la ciutat dins un fracàs da fin dau monde, menats per de misteriós sordats jaunes, bruscament esbocats dau non-ren. Au matin, mentre si dissipa en l’ària la fina pos gria, descurbèm espantats un paisatge lunari de carrieras desfonsadi, de maions rasadi, de traucs e de bòssas dont degun aubre, colomb ò reverbera surviu.
A tastons, provam de n’orientar plan planin au azard tra palissadas, barrièras e grailhadas, sobre ai passarèlas de fortuna, per lu camins de desgatjament, l’un darrier l’autre coma gaças-marini, si concentrant sus d’eventuali saetas per non si retrovar barrats en quauque carreiròu ò tèsta-coa dintre una fòssa. Li veituras tanben s’aventuran a cas en cerca d’escapatòri en tant que d’autòbus s’esquilhan bravament, ziga-zagueant a l’entorn dei gipàs, per d’itineraris estrambalats qu’elu solets conoisson.
Son mai de tres ans aüra que resistam embé coratge sensa sostèn de la Crotz-Roja, de la comunitat mondiala, ne d’un quau-que-sigue aliat. Esta guèrra mascarada, privada d’armas e d’enemics, pòrta qualora un nom de batalha, es lo chantier dau tramvai. Mas d’aquí pauc serà finit, l’inauguram bessai deman… ò gaire après. Mai que sovent la rescontram aquela bèla bèstia d’aur que si passeja entusiasta d’un caire a l’autre de la vila au lòng dei sieus ralhs agerbits. Mancan encara li margaridas mas deurion gaire tardar, ja son estats plantats nòus aubres que lu nòstres reires-felens beats auràn lo plasir de veire crèisser.
E l’estàtua de Galibardi cargada sobre un pontin mobil a la maniera d’un Rolling Stone, si promena au mitan de la plaça per festejar lo bicentenari e mielhs veire passar lo trame. D’aquí pauc e bessai deman, porrem gaug au nòstre tramvai, en un batre d’uelh travessar la vila d’un ponch a l’autre e inversament. Per la desserta en revenge dei extremitats est-ovest, ren n’es encara anonçat mas son basta de cementeris, fa mestier li anar lentament fins que possible en evitant la fòla corsa dau trambalan.
Tèxto : Anna-Maria Milardi
Fòto : Joan-Pèire Baquié