Lo dissabta 27 de junh, l’associacion Sota Òrme a organizat doi caminadas a Gòrb, dins l’encastre dau projèct “Chaminem per òc”, una de tres oras au sobran dau país e una autra d’una ora en li campanhas a l’entorn. Per aquelu qu’aurion mancat la segonda caminada dicha “corta”, ne’n vequí lo racònte… “lòòòng” !
Caminèm per òc a Gòrb (la version corta)
Per legir la version « lònga »
“Passejada dei mametas” l’avii sonada de tèsta, aquesta segonda caminada d’una ora a la descubèrta dei campanhas circondant lo vilatge de Gòrb.
De segur si pòu gaire trovar de parangon emb’ai quilomètres de monta-cala percorruts per lu acanits de la Chambra d’òc, ni manco embé l’escorreguda partida lèu de matin a l’assaut dei pentas de Mont-Agel. Pasmens lo nòstre s’avera un grop entusiasta, desirós de contribuir dau meme biais a la volontat generala d’inscripcion de la lenga d’òc au patrimòni mondial de l’umanitat. Au sòn dau galobet e dau tamborin d’Ives Rousguisto, s’encaminam alegrament, portant tra lu braç li plancartas de bòsc que van marcar lo ponch de partença e, sota la guida d’Arleta, presidenta de Sota Òrme, passam fiers coma d’Artabans davant lu toristas interlocats.
La premiera sosta si fa pròche la capèla enseada de Sant Lazare dai afrescs desmudats. Cada an, n’explican lu gorbaïncs, una procession ramenta qu’en aqueu luèc, lo darnier ladre si fermèt sensa jamai penetrar dins lo vilatge. La caminada repilha joioa sus de draias ombrejadi que costejan lu rais, au mitan d’una forèst d’un verd resplendissent.
S’arrestam de temps en autre per tastar li fruchas que lu abitants son urós de nen pòrger, per descurbir la nomenaia dei plantas e flors e lo sieu usatge ò per escotar lu racòntes en lenga dei anecdòtas d’un temps quora aquelu camps aüra embaranhats groavan de monde, de faissas e de vinhas. Cada chabòt, cada roïna de peiràs estrema una istòria, lo sovenir d’una familha, de pichoi jugant dins lo pradet, de joïnetas pantaiant dau sieu prince, de paigrans e de chaminèias.
Lu ancians que n’acompanhan corron de lòng dei draias a l’après dei recòrdis e lu seguèm lo còr batent, provant d’imaginar aqueu sieu monde per sempre despareissut. A l’arribada siam acuelhits, torna au sòn dau galobet e dau tamborin, per d’estatjans que n’ofron l’aperitiu au sieu denant de jónher l’autre grop, partit d’amont de bòn matin, per una manjuca toi ensems sus lo prat.
Segur que la nòstra caminada « dei mametas » es ren un esplet esportiu, pura demora una experiença divèrsa mas fòrta, un romavatge au rescòntre dei antenats, dei raiç e de l’ànima d’un vilatge que bruscament nen sembla mai pròche, siguèsse esquasi lo nòstre.
Fòtos : Francis ZUNINO e Joan-Pèire SPIES
Tèxto : Anna-Maria MILARDI