Dins lo quadre dei cors de lenga de l’IEO-06 a Niça lu escolans deuguèron escriure en quauqui regas una istòria partent de 5 imatges e dei consignas seguenti :
– Metre en òrdre lu imatges : 1, 2, 3, 4, 5 e contar una istòria ( identificar lo decòro, lu personatges, lu sentiments dei protagonistas…)
– Inventar ò imaginar de situacions parieri (decontectualizacion).
– Inventar una fin (De que si passa après ?).
Choaseta : LA CONTRAVENCION
Despí tres setmanas, toi lu après-miegjorns Gerald venguèt a Atlantís per veire Choaseta qu’èra en convalescença. Dins lo quartier de la glèia Russa es totplen dificil de s’estacionar.
Un jorn, Gerald ve una plaça davant l’establiment. Pressat de retrovar la sieu bèla, si parqueja e monta dins la cambra au segond plan embé una polida vista sus la glèia Russa.
D’amigas son ja arribadi, discutam e anam dins lo jardin pilhar de soleu. Li oras passan vito.
En lo tra temps, la pervenca faía lo torn dau quartier. Embé la sieu tauleta ela a fotografiat li placas d’immatriculacion e depauat li multas sus lu para-brisas.
Quora Gerald siguèt de retorn a la sieu veitura, l’i èra una contravencion que l’asperava. Liegèt lo fuelh e, marrida surpresa, ela ben salada, s’èra parquejat sus d’un emplaçament reservat ai veituras electriqui !
L’endeman, èra la natalici de Sofia, la nèça de Choaseta venguda de París per la veire. Gerald a portat una botelha de champanha qu’avèm beguda dins lo jardin a la surpresa generala e au blaime de la doctoressa. Urosament la botelha èra vuèia quora ela arribèt !
Marie-Do : Un bèu mestier
Ancuei cerqui una veitura mau parcada, es miegjorn e n’ai pas encara trovada una. Siáu un agent de servici per carriera ò una pervenca, coma si ditz, que fa un bòn travalh : es pas possible toti lu gents an ben mes de sòu dins l’orodator !
A ! Ne’n vequí una, quauqu’un laissèt passar lo temps de dètz minutas, vau enfin metre una multa.
Quora lo proprietari arriberà quiet embé lo « bip bip », durberà la veitura e si penserà « Mas que l’i a sus lo para-brisa, un papeiron ? »
E criderà ben aut en s’embilant
« Ò non pas una contravencion siáu arribat quauqui minutas tròup tardi !
« Es una pervenca, son totjorn de fremas , qu’escrivon aquestu regals. »
Per veire aquesta scèna mi vau escondre e asperar …
Mi desvelhi, siáu dins lo mieu liech, mas que si passa faguèri un marrit pantais : Siáu Marie-Do : non siáu una pervenca. Coma porrii faire aquest mestier : faire pagar li pauri gents !
Françon : En la ciutat, au jorn d’ancuei, tu qu’obedisses a la lei, fas tot cen que cau, ti sentes jamai quiet perqué l’i son d’empachas sus lo camin.
Lo Jorn que denembres de metre lo bilhet en la maquina dau carri, un contrarotlaire lo ti demanda, deves calar dau carri e pagar la multa. Pòdes faire mèfi, mas lo jorn que ti pilhan en fauta, non ti podes justificar, es ensinda.
Aquí si tracta d’un òme que ven de parquejar la sieu veitura.
Va querre un tiquet a la maquina un pauc mai luenh en la carriera perqué la mai pròcha non foncciona.
Dau temps qu’es anat metre de sòus, una frema contrarotlairitz passa e ve minga tiquet en la veitura. Pilha lo sieu aparelh per registrar la multa.
Lo baudo reven mas tròup tardi, vòu explicar lo sieu cas mas la frema non l’escota, es lo reglament.
L’òme es enrabiat e descorat.
Si pensa qu’aquesta societat non a una briga d’umanitat.
Soventi fès, d’èstre onest, ti fa de mau, en luec que deuria èstre lo contrari.
Quiquí : La « pervenca »
En li annadas 1977/93, en li carrieras, quora aviavam besonh de faire de crompas en vila, deviavam faire mèfi de ben metre de pítols en l’orodator per non aver una contravencion perqué en la carriera passava una contractuala que li gents sonavan « Pervenca « : èra vestida de blu emb’un bèu pichin capèu e metia un papeiron, una multa sus lo parabrisa de la veitura…
Es cen qu’es arribat au baudo de l’imatge: es pas content !!! Mas la lei es la lei e l’i a de luecs dont si devem de pagar lo temps de l’estacionament.
Aüra es pas una bèla frema que fa aquò, an desparessut li « Pervencas »….son de veituras munidi de cameras que passan e se non avètz pagat l’estacionament, avètz la marrida sorpresa de recevre a l’ostau una obligacion de pagar la contravention mai cara que lo temps de la fermada. Alora, mèfi ! Podètz plus veire arribar de luenh la « Pervenca » per poder vos pilhar lo doi de copas embé la veitura !!!!!
Crestian : Decontectualizacion
La frema : La vida es dura. Siáu una bèla pichoneta d’una trentena d’annadas. Ai un mestier que mi plas totplen, siáu ostessa de l’ària, cada jorn ben vestida embé una bèla vesta blu e un capèu assortit. Soventi fes bolegui e es ben aquí lo problèma. Abiti soleta, sensa ma maire, dins un pròpi bèu apartament, carriera Sarrasata mas sensa calinhaire. Lo mieu vesin es un bèl òme, d’una quarantena d’annadas qu’encrosi quauqui fes, mas que jamai mi regarja. Cresi qu’es solet au sieu, alora, ancuei, pilhi lo davant. Vau anar esquilhar un pichin mòt, sus la sieu veitura, embé lo mieu nom e numerò de telefonet, coma cau, bessai duerberà lu uelhs.
L’òme : La vida es bèla. Siáu un òme celibatari, que vivi solet emb’aquesta libertat !! Sòrti quora vòli embé lu mieus amics, jamai m’en vau en champanèla. Fau lo liech quora l’i pensi e la terralha un còup la setmana. Mi dii la messa e la mi siervi e es pròpi ben ensinda. E de mai, ai una bèla veitura blanca per anar en vacanças. Ten, justament, l’i a un papier sota lo netejaparabrisa de la veitura. Cen que seria ? Una frema mi dona lo sieu nom, telefonet e finda una « data » còma si ditz au jorn d’ancuei. Non mas, bòn Dieu ! Despí quora son li fremas convidan lu òmes ? Ai pas enveja d’abandonar la mieu vida de celibatari libre. De mai, pilhi de cors de lenga cada setmana e lo professor nen nega leteralment de devers a faire a maion. Alòra la propòsta farà chic. Adieu Madama !
JPB :La multa
V’emparerai ren mas, si parquejar en vila, deven de mai en mai dificile per aquelu qu’an pas la fortuna d’aver un garatge. Es lo mieu cas. Quora tròvi una plaça en lo mieu quartier de Carabacèl a Niça, cerqui de la mi gardar.
Tot aquò a un cost, cau metre de peças en lo parcmètre cada jorn e pas denembrar de tornar renovelar lo gest cada jorn. Dich ensinda sembla simple, mas quora un, reven de vacanças d’un vilatjon dont si paga ren, a de mau a tornar a n’aquesta realitat.
Es cen que m’arribèt a la fin de setembre quora tornèri de Sent Píer un diménegue au sera. Paguèri ren estent qu’aqueu jorn si paga pas. L’endeman laissèri passar un pauc de temps a telefonar, mandar quauqu corrièls e metre en lo garda-ròba lu vestits dau baül. Brefle quora anèri a la veitura devèrs onze oras trovèri una multa sus lo parabrisa de la veitura.
Faguèri la befa, de la bila mi morsiguèri meme li labras denant de mandar un bram que faguèt virar la tèsta a doi-tres personas alentorn.
Es aquí, qu’avisèri quauqui veituras mai luenh la custòdia en unifòrme blu que m’avia mes la contravencion sota lo netejaparabrisa. Maugrat li mieu demandas, reclamacions, suplicacions e preguieras, ren li faguèt. Deuguèri pagar e mandar un chèc au director dei impòsts.
De la ràbia pilhèri la veitura e m’en anèri faire un giro en riba de mar, fins a Antíbol, per respirar l’ària marina. Au moment de m’en tornar auguèri de mau a partir que li ròdas esguilhavan dins lu còdols e l’arena de la plàia. Deuguèri lo mieu salut a tres joves que tornavan de la pesca e que m’ajudèron a sortir d’aqueu vespier. E per trobar una autra plaça pacientèri miej’ora que quauqu’un s’en anèsse. M’en aviserai d’aqueu retorn de vacanças !