Dins lo quadre dei cors de lenga de l’IEO-06 a Niça lu escolans deuguèron escriure en quauqui regas una istòria partent de 4 imatges e dei consignas seguenti :
– Metre en òrdre lu imatges : 1, 2, 3, 4, e contar una istòria ( identificar lo decòro, lu personatges, lu sentiments dei protagonistas…)
– Inventar ò imaginar de situacions parieri (decontectualizacion).
– Inventar una fin (De que si passa après ?).
Marie-Do : Lu doi pelandrons
Es un bòn jorn per faire una bòna accion !
Jousè e Joan si passejan per carriera ; siam lo 15 de genoier dau 2022
pilhan de resolucions : non faire de gofarias aquesta annada.
Mas es tròup bèu una talhòla qu’ estirassa lo mantèu d’aquest òme : doas possibilitats si presentan
– Dire mèfi Monsur estacatz la vòstra talhòla, perqué podètz tombar en caminant sobre.
– Estar chuto e metre lo pen sus la talhòla, faire paur au baudo per si rire en s’escapant.
Totai doi si pensan a la resolucion, Joan esita, Jousè mete lo pen sus la talhòla en tèrra.
L’òme s’arresta e lentament si revira dins la man drecha ten una cana blanca, bessai que va donar un còup au pichon !
Jousè capisse tot en un còup : pòrta de belicres negres, la cana es per un bòrnhe.
Lo morre de Jousè ven triste, lu sieus uèlhs s’espalancan ; Jousè si volía menchonar d’un bòrnhe !
Saup plus de que faire, s’està sensa paraula .
Joan demanda a l’òme de descorpar lu doi pelandrons, soguinhe e sensa ren dire s’aluenha.
Una bèla liçon per Jousè ! Bessai que tendrà la sieu resolucion.
QUIQUÍ : Quauqui fes, un torn que sembla pas tròup marrit pòu devenir un pichin drama !!!
Lu mainaus en la carriera cercan de jugar ò faire un despiech que lu farà rire !!!
Veon un òme que camina davant d’elu e qu’a la talhòla dau mantèu que s’estirassa darrier d’eu sus lo marchapen. L’òme non s’es avisat que sa talhòla es esquasi en tèrra, continua de sipassejar quietament, plan plan.
« Aquí l’i a un còup da faire » si dion lu pichoi !!! Alora un dei doi s’avança doçament e paua lo sieu pen sus la talhòla per veire cen que si passerà !!!
Mas que sorpresa, quora l’òme si vira, veon qu’aqueu a una cana blanca e de belicres negri : es un bòrni !!!
Alora, nec demandan excusas e l’ajudan a traversar la carriera.
Crestiana :
Choaseta : DESAVANTATGE
La mieu amiga Nano es lua. Posseda un barbon real negre.
Aquesto jorn aquí, laissèt lo sieu can en cò dau veterinari e si deplacèt embé la sieu cana blanca qu’ela pòrtava davant d’ela per evitar lu obstacles.
Era vestida d’un mantèu verd dubert embè una centura qu’estirassava en tèrra. Nanou si rendia a l’arrest dau bus seguida de Pau e dau sieu amic. De veire aquò li amusavan, Pau metèt lo sieu pen sobre la centura per ralentir la dama davant d’elu. Nano si revirèt per lo chinchar. Alora Pau, susprès, veguèt la cana blanca e si rendèt còmpte que èra una desavantajada.
Coincidença, ièr de sèra a la television, la responsable dei desavantatges donèt li chifras nacionali, au total 12M de diferenti personas, 6M a la naissença e 6M de desavantatjats en la sieu vida, accidents, maladias e autri desavantatges.
Nano es venguda lua a l’atge de quatre ans en seguida de la vairòla. Lo vaccin non existia encara !
Crestian : L’i a un barri gigant davant de nautres e toi ensems caminam drech e a la vitessa d’un tròn .
Aqueu de monde fòl que pilha una gròssa veitura per menar lu pichoi a l’escòla, aluenhada de basta 500 mètres. Aqueu de monde fòl que vende lu arbres dei nòstri forests ai Chinés, que, en seguida, tornan vendre la meme fusta ai usinas Franceï. Aqueu de monde fòl que manda un avion a 10 000 km embé 30 personnas dintre. La nòstra civilizacion es venguda bòrnia. Es coma lo personatge sus lo dessenh que camina sensa veire cen que si va pilhar, se degun l’ajuda. Lo monde qu’avèm bastit, nautres lu adults, a lu uelhs barrats e lo dangier es a l’aspera. L’esperança vendrà dei enfants. Lu pichoi an lu uelhs duberts en grands e son l’avenir. Parier ai aquestu nistons que meton lo pen sur la talhòla dau bòrni, per evitar que non pique en tèrra, lu enfants deuràn arrestar aqueu marrit ròdol, en sinhalant li nòstri errors. En serrant la martinica de la nòstra caminada borniera, faran veire au pòble que arisca de picar a la borra. Cau desirar que la nòstra talhòla s’escape lèu, e que li siguon un mòlon de nistons darrier.
JPB : Leçon de morala.
M’enavisi quora da pichon en li annadas cinquanta, la classa començava per una leçon de morala. Sus la laua l’i èra escrich una sentença tracha de Victor Hugo, d’una faula de Jean de la Fontaine ò autre autor de la leteratura francea. Lo magistre, explicava, comentava cinc a dètz minutas la fraseta pi demandava ai escolans d’illustrar li valors de la frasa per d’exemples trachs dau nòstre viscut.
A l’época èra pas dificil de tròup, que mai ò mens lu nòstres parents n’emparavan lu memes principis moraus qu’aquelu de l’escòla. Per exemple ajudar una persona anciana ò lua a traversar lo camin.
Mas despí li annadas cinquanta, lo monde a cambiat e sembla mai a una jungla dont l’argent, la violença, lu mensònegues fan flòri sensa parlar dei promessas non tengudi dai politicians, lo racismo decomplexat, l’individualismo que privileja lo valor e lu drechs d’una persona, rapòrt en aquelu de la societat.
Alora es que si pòu pas plus faire de morala a l’escòla ? Mi pensi que lu professeurs ne’n fan sempre mas d’una maniera diferenta, tractan de questions autri coma lo raquet a l’escòla, lu juecs dangierós (coma lo juec dau mandiu), lo tabac, li drògas ò l’arcòl sensa denembrar la marrida utilizacion dei malhums socials e dei telefonets…
Aquesta morala coma aquela dei annadas 50 remanda ai concepts dau ben e dau mau e ai valors morali intemporali.
L’i a de qué faire !