Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins “La Provence”, edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de dètz ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 4 avril 2009
en lenga nòsta
L’Abelha
Per l’Agachaire
Ai dejà agut parlat de l’Abelha, mai aqueste Quintidí 15 de Germinal de l’an 217 de la Republica, que la festeja, ne’n dirai de causas plus tant agradivas coma lo còp passat.
Einstein disiá : « S’un còp l’abelha veniá a desparèisser, l’umanitat podriá bensai subreviure encar quatre ò cinc ans, mai de segur pas mai… »
E entre totei les pichòtei bèstias qu’an son prètzfach dins la pollinisacion, que fai que de flors estèrlas naisson puei de fruchas, ei l’abelha que fai lo pus gròs dau travalh. E o sabèm que, un pauc dins lo monde entier, l’abelha malauteja. Mai dins un païs coma lo nòste, siam ben plaçats per o veire.
Me o disiá l’autre an (en provençau ben entendut), un apicultor de Valençòla, lo Max Laugier : « L’abelha la fau respiechar, e la laissar tranquilla. Tot ce qu’ei monocultura, pesticidis, OGM… tot aquò destorba l’abelha. A noirit l’umanitat, directament ò non, despuei de miliers d’annadas, e se volèm qu’aquò contunie, la fau laissar ont es. E pas assajar de menar aicí d’abelhas d’autres païs : l’i son pas fachas. Tè, per exemple, son acostumadas a pitar de flors qu’an pas la mema talha que lei nòstes, e ai nòstei, sa trompa li es pas adaptada e li sèrve de ren… Mentre l’abelha negra de Provença, qu’es aicí despuei totjorn, a agut lo temps de s’acostumar a tot…»