Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de tretze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 30 octobre 2010 en lenga nòsta.
Paura Provença…
Per l’Agachaire
Paura Provença, vai !… Nos an fach crèire – e n’eriam consents en majoritat, estudi fach e question pausada – qu’èron per abandonar aquela orror de PACA per tornar a nòsta region son nom vertadier… E bè non ! Empaquetats que siam, paquetats restarem… O sabiáu pas encara en escrivent, segon l’usatge, un « Laus de Provença » per lo prononciar quand m’an remés, fai gaire, lo cinquanten Grand Prèmi Literari de Provença :
« Per te lausar, Provença, encuei dirai ton nom Tu que te meton plus totara que PACA ! Coma se lo vièlh mot n’èra ren qu’un pecat Que deuriam renegar e li dire de non. Adonc es pas d’un laus que faudriá coma ton, Mai coma un fais d’estraça’ adés t’empaquetar E nautres, paurei gus, entremitant gitats, L’i seriam au dedins de pichons paquetons… Lo Mèstre, a temps passat, parlava d’una clau Per se descadenar, aqueu que la tenguèsse… E coma fariá uei, d’un paquetàs esclau ? Es que badalhariá dau temps que s’embalèsse ? Ò que lo ficelum bensai lo rendriá baug ? Penso que d’un cotèu se serviriá pas mau… »
Mai aquela ficèla que pensaviam enfin de la trencar, desenant nos ensaca per sempre. Avèm plus que de se rasonar, e de cantar totes ensems : « Pacaians, veicí la Copa que nos vèn di Catalans… » e, ben entendut, corregir « Mirèio » e faire dire a Mistral : « Cante uno chato de PACA… »