Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de dotze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 1er mai 2010 en lenga nòsta.
Fèstas de Mai
Per l’Agachaire
N’ai parlat mai d’un còp de nòstes tradicions maiencas, mai aquela cronica durèsse cent ans qu’auriáu pas encara agut l’ocasion de tot dire…
Vau m’arrestar encuei, d’abòrd que siam au promier jorn de mai, sus un de ses aspècts lei mai ancians, qu’ei son costat de rite de fegonditat. L’avèm clarament dins una costuma ben atestada en Provença, per de nòvias que volián d’enfants. Aqueu jorn d’aquí, as Ais anavon se fretar tres còps lo cuou còntra la fusta d’un olivier ! E au Luc lo chausissián ben vièlh, e l’i fretavon lo ventre…
Ei ben dificil, davant de rituaus ansin (e n’i a tot plen d’autres, qu’ai pas la plaça encuei de soncament citar), de pas rapelar que dins l’Antiquitat, aqueu moment de l’an èra patronat per Maia, diva de la fegonditat. Mai o èra dejà en cò dei Grècs. E d’alhors cu conois pas la « maieutica » ? La filosofia de Socrates, que coma sa maire o fasiá de mestier ambé les enfants (èra levairitz), voliá eu acochar les esperits des pensadas que les òmes n’èron desconscients… E quand nautres parlèm de maire, es totjorn amb aquela racina de lenga que o fèm. E de nòste mes de mai a nòstei maires, en passent per la vièlha tradicion de la Maia , es tot aquò que la lenga nòsta nos dona encara a entendre… Mai que mai…