Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de quatòrze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 11 février 2012
en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Lorda e sei sòrres
Mon cartabèu marca encuei la fèsta de Nòsta-Dòna de Lorda. N’ai agut parlat aicí fai dètz ans, emai signalat qu’en païs d’òc, l’òm vei despuei lòngtemps, pròchi lei baumas e lei rocàs que ne’n raia una fònt, una figura feminina misteriosa : nimfa, fada ò santa. Ne’n voudriáu aqueste còp citar quauques unes.
Avèm aquò a Forcauquier, sota lo degot d’aiga que sòrte de la ròca de la Ciutadèla (li devèm lo nom de la ciutat, qu’èra autre temps Fònt Calquier), una anciana glèisa dedicada promier a la Vièrgi, e pereu la legenda d’una trèva nomada Canèla ò Candèla.
Pas luenh d’aicí avèm Carluec, ambé tanben una fònt trevada tre l’Antiquitat, ambé puei a costat una glèisa Nòsta-Dòna, emai un baptistèri e una necropòli cavada dins lo rocàs.
Retrobèm pereu aquò dins Droma au Vau dei Nimfas, ò a Malaucena a Nòsta-Dòna dau Grosèu. Encar mai conoissuda : la Santa-Bauma, ambé sa fònt e la legenda de la Madalena.
Mai n’i a autant de l’autra man de Ròse : au Ròc d’Anglars en Avairon (onte, coma a Forcauquier, an instalat just a l’endrech una replica de Massabiela e de sa Vièrgi). E encar mai en Gasconha a Heàs, Bèth-Arram ò Medós…
Es evident qu’aquelei nimfas, trèvas, fadas, santas (vièrgis ò pas tant) son d’una soleta familha, que despuei de sègles a jamai arrestat de grelhar, tant coma l’aiga d’aquelei ròcas raiava…