Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de quatòrze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 25 février 2012
en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Sant Romeò
Quant ai regardat sus mon cartabèu de qué i aviá coma sant ò santa que se celebravon encuei, ai vist qu’èra « saint Roméo ». Me siáu d’abòrd pensat : « Aqueu de còp ! E la Julieta, l’auràn pas canonisada ela ?… »
En cerquent un pauc, me siáu avisat que i aviá ben un sant d’aqueste nom, e siáu estat estomagat de veire que, en mai d’aquò, èra un sant occitan ! Vos cresètz pas que non ?
E òc ! Aquel òme èra un carme de Limòtges (simple fraire convèrs), e se sonava… Enric ! Ambé son companh sant Avertan, qu’èra eu un monge vertadier, posquent cantar messa, èron partits en romavatgi per la Tèrra Santa. Mai anèron pas tant luenh : en Toscana la pèsta rodava, e les prenguet a Lucca. N’i a que dison qu’Avertan passet promier de la malautiá, e que fuguet la lanha d’aguer perdut son amic que faguet puei passar l’Enric uech jorns après, lo 25 de febrier de 1380. De tot biais veguèron jamai la Palestina, e a Lucca fugueron ensebelits. Mai per lo monde ailà, eu èra just un romieu, e « Romeo » li metèron.
Pasmens la Glèisa, luega de respectar la ierarquia, se rapelent bensai que segon l’Evangèli « les promiers seràn lei darriers », proclamèron Avertan benurós, e Romeo fuguet canonisat solet… Ara, se les Italians li an mes Romeo, e les Catalans Romeu, deuriam nautrei ben entendut li dire de Romieu…