Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de quatòrze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 3 mars 2012
en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Lo Fumatèrra
Auriáu jamai pensat qu’aqueu paure fumatèrra auriá sa fèsta dins lo calendier republican ! E pasmens es encuei, este Tridí 3 de Ventòsa, que vos la fan.
Sabo pas quant de dròlles an lo fumatèrra dins sei sovenirs d’enfança, mai ieu ne’n siáu. Ero pron pichonet, d’abòrd que ma grand me carrejava encar sus la posseta. Anaviam ansin acampar d’èrba per lei lapins dins la còla. E entre totes aqueles èrbas, n’i aviá una que semblava a gis d’autra, e que parèis que les conius se ne’n chalavon. Pasmens semblava gaire grassa, que just auriatz dich que passava de lòng dau sòu, e l’i rebalava aquelei menas de flors ròsas qu’avián gaire color d’èstre. Una mena de fum montent de la tèrra, coma n’i a qu’an agut dich ? Tant se pòt… Mai ieu, es puei pas talament aquò que me carcanhava. Un còp lo borràs pron gonfle, sus la posseta lo cargava ma grand, e ieu qu’èro ben pus las qu’au començament de la passejada, me faliá ajudar a possar la posseta ! E n’èro gelós d’aqueu borràs, mai pensavo dejà ai lapins que s’anavon gitar dessús, e tant farián ventre dei cicòris coma d’aqueste polit fumatèrra…
Ai sachut puei qu’aquela èrba amara èra un remèdi, d’aqueles que te lavon lei sangs. E pereu qu’auriá un gost a fum que li auriá donat son nom. Mai bota, me sento plus tròp de jugar dau coniu per sacher s’ei verai…