Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de quatòrze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 17 mars 2012
en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Una catastròfa
Tròbo pas d’autre mot… Esta setmana, siáu tornat per òrta per de dire de faire un pauc una inspection saladiera. Me disiáu que, maugrat que jusqu’aicí aviáu encar ren vist, lo bèu temps venent, lei saladas dei champs finirián ben per sortir !… Tot de lòng de ma passejada, levavo de poussa a cada pas… Rescontrèro quatre saladas, mai sabo pas s’ei ben lo nom que li pòdo metre…
Ai vist un barbaboc tant estequit e tant mistolin que, bota, auriá pas socament poscut faire la mostacha d’un nadon de cabrit ! I aguet puei quauquei saladetas, mai jusque lo nom de saladetonetas aurián pas poscut lo portar ! Quauques pòrris assajavon ben de nasejar, mai sei fuelhas secavon a mesura que sortián… Per èsser just, dirai pasmens que, en furnent e refurnent, tombèro ben sus d’unei saladas que, tant, aurián fach la malha. Mai de lei veire talament tristassas e miserablas dins sa solesa poussosa, n’ai pas agut soncament lo coratgi de li far veire mon cotèu, que lo sortèro pas de la pòcha…
Amb aquò, pas besonh de regardar les estatisticas dei darriers ivèrns, ni de la debuta de l’annada, nimai ce que nos promete la meteò per la prima venenta ! Fau au contrari una gròssa memòria per se rapelar lo darrier còp que plouguet… Basta : d’un ponch de vista saladier, podèm dejà parlar per aquest an d’una catastròfa ecologica…