Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de quatòrze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 24 mars 2012
en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Lo Tulipan
Aqueste Quartidí 4 de Germinal, la Republica celebrava una flor des promiers bèus jorns : lo tulipan. Ei lo nom que li donaviam a Forcauquier, e que l’emplego ara per sovenir.
De pichòt, sus la còla de Sant-Marc e a l’entorn de nòstes Cabanons Ponchuts, n’i aviá qu’espelissián un pauc de pertot, entre un amendier d’aicí e d’unes oliviers d’ailà. Aquelei flors m’estonavon fòrça, d’abòrd que semblavon pas ai boquets que la Clarà vendiá dins son androna de la carriera Merciera. Aqueles èron grandassas e de totei d’una color, rotge subretot, e li disiam ren que de tulipas.
Mentre nòstes pichons tulipans èron pas pus nauts que lo travèrs d’una man, e totei mirgalhats : mai que mai rotges defòra, dedins ei de jaune que se l’i vesiá. Pasmens n’i aviá puei pas de molons d’aquelei flors, d’abòrd que lei badavo coma de curiositats, de menas de tulipas miniaturas, e que jamais ne’n gaujèro pas culhir una.
Es qu’en ben cerquent entre lei villàs dau quartier d’ailamont, e lo grossam sota les amendiers mòrts ò les cabanons fonduts ne’n trobariáu encara ? La darriera l’ai agut vista deu faire quasi 30 ans, pròchi un ostau vièlh amont dau Viou qu’un collèga ara l’i restava. Era tota soleta. La li mostrèro en li expliquent qu’èra encuei una causa rarissima, e que la faliá pas tocar. Despuei, jamai ne’n veguèro plus…