Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de quatòrze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 19 mai 2012
en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Lo Baston
D’abòrd que fai pron temps que l’òm a pas autant parlat de Republica, pòdo pas faire autrament que de datar lo jorn que siam de l’an 220 d’aquesta, emai dau Decadí 30 de Floreal.
Lo jorn que deuriam festejar, li diam en francés aqueu de la « houlette » : un baston lòng amb au bot una mena de culhier de metau. Aqueste serviá, segon totei lei definicions, a un pastre per prendre un pauc de tèrra, ò un calhau, per mandar sus una bèstia que s’escarta tròp dau tropèu, que tornèsse dins l’aver. E coma aquò arriva de lònga, de lo metre a la cima d’un baston esparnhava au pastre de se baissar cada còp que voliá ramassar una pèira, ò una ponhada de tèrra. O vesèm pron sovent dins l’iconografia, mai deu far de temps que l’usatge se n’es perdut, que d’aqueles aisinas, n’ai jamai agut vist…
Aqueu nom se ditz pereu d’un baston, tant lòng, que s’acaba en cròc, qu’aqueste siegue naturau ò apondut. Eu serviá au contrari per agantar una bèstia per una pata e la faire venir, per quunta rason que siegue. D’aqueste n’ai agut vist de fotòs.
Mai nòstei dicconaris an gaire qu’un mot per dire tot aquò, es aqueu de baston (ò de sinonimes tant generaus). E les pastres, les ai totjorn vists amb un baston (de còps envertolhat d’una sèrp escauprada au cotèu) que li arribava pas pus naut que l’emborígol…