Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de quatòrze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 2 juin 2012
en lenga nòsta
Per l’Agachaire
L’Acacià
Aquel aubre que festeja encuei lo calendier republican, per aqueste Quartidí 14 de Prairial, pron de gents l’an un pauc en òdi. Tre que n’i a un n’avètz lèu tot plen d’autres a l’entorn, que van transformar l’endrech onte grelhon en un bòsc espinós, que totara li podretz plus rintrar.
De segur, ambé ses espinas jogaviam de pichòts : ne’n preniam una gròssa que la lipaviam dessota per se la far tenir sus lo nas ò lo frònt, e s’estraçaviam de se veire ansin banaruts ! E se chalaviam de ne’n sentir lei flors quand li venián, que li mastegaviam lo dedins. Parlaviam pereu dei bonhetas que, pareis, se ne’n fasiá, mai a l’ostau jamai ma grand ne’n servet. Es ieu que pus tard assajèro.
D’abòrd coma m’avián dich, en saussent a cha una lei grapas de flors dins una pasta a fregir pas tròp espessa. La resulta èra polida, mai abòrd grassa. Ne’n tornèro far en mesclent tot plen de flors destacadas amb una pasta un pauc pus espessa, e ne’n metiáu de plen culhiers dins l’òli. Aquí m’anava mielhs. Mai botelhaire coma èro (una expression de ma grand tre que me vesiá assajar quauqua ren en cosina : « Botelhes mai ?… »), ne’n faguèro puei de trochas, perfumadas en mai amb un pauc d’aiga nafa, que li relevava lo gost, e flambadas a la fin au rom. Tè : fai de temps qu’ai plus agut la vòlha de pastissar amb aquelei flors…