Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de quinze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 16 juin 2012
en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Joan-Francés Regís
Sus mon cartabèu, lo sant dau jorn que li dién ansin, n’aviáu jamai tròp ausit parlar, emai fuguèsse estat un òme d’òc. L’ai descubert a l’asard, un còp que me passejavo en Ardescha amb un collèga, e que s’arresteriam dins un pichon vilatge sonat La Lovesc. Tronava en son mitan una glèisa talament laida que vougueriam s’arrestar per veire aquò. Fugueriam pas decebuts de tant coma èra afrosa, dins son estile « romanò-bizantin » dau sègle XIX. E s’aviseriam qu’èra consacrada a un sant que ne’n gardavon lei relíquias, e qu’èra aqueu que ne’n parlèm.
Eu viviá au sègle XVII, ont èra naissut dins Auda e que, entre Cevena, Velai e Vivarés, fuguet puei una mena de missionari de campanha. Sa personalitat de jesuita e d’asceta se mesclava ambé d’iniciativas pron originalas, e de còps abòrd descridadas. Ansin au Puei, ont anet establir un refugi per lei filhas repentidas, mentre fasiá pasmens reviure les tradicionalas dentèlas dau païs.
Un jorn de decembre de 1640, afrontet la nèu en tempèsta per anar complir son ministèri sus lo camin de La Lovesc, onte, dins la glèisa gelada, agantet lèu una pneumonia que ne’n passet lo 31. Mai quand lei fraires lo vouguèron puei venir quèrre, lei Lobatons e lei Lobatonas (lei gents de l’endrech li dién ansin) se lo laissèron pas prendre, e ailà ista encar.