Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de quinze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 7 juillet 2012
en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Lei Grafions
Son jorn, aqueste Nonidí 19 de Messidòr, es ara un pauc tardier dins mai d’un endrech per li faire sa fèsta, mai se i a de fruchas que nos fan pensar a d’idèias revolucionàrias, ei ben lo grafion, que son temps restarà totjorn associat a la fin de la Comuna de París, e a la celèbra cançon qu’a plus jamai arrestat d’esmòure.
Totei nòstei diccionaris, nòus ò vièlhs, fan la diferéncia entre lei cerièisas, tèrme generau, e lo grafion (ò grafien), qu’ei lo « bigarreau ». Ieu per ieu, ai totjorn entendut parlar aicí de grafions, e jamai de cerièisas.
Mai ieu, es a mon cat que me fan pensar… Aqueu cat, per son anniversari (pas besonh de dire qu’aquela istòria se debanava fai de temps…), li aviáu donat una « super-bala » : una pichona bala rotja qu’arrestava plus de rebombar. Après aguer mancat de ne’n venir fòu, a la fin l’escondet sota un mòble per plus la veire.
Un jorn quauqu’un nos aduguet una cageta de còrs-de-buous, que l’aviam pausada sus una cadièra. Nòste cat, fòrça curiós, venguet li metre le nas dessús, e s’arrestava plus de lei regardar. Au bot d’un lòng moment, anet sota son mòble, ne’n tornet ambé sa bala entre lei dents, e la pauset au bèu mitan dei grafions, qu’èron gaire pus gròs qu’ela e quasi de la mema color. Lo minet regardet ben lo tablèu, puei s’enanet, manifestament content de son òbra…