Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de quinze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 29 septembre 2012
en lenga nòsta
Per l’Agachaire
La Sant-Michèu
Aqueste 29 de setembre ei vengut ara – alevat per lei Michèu – un jorn coma les autrei.
Mai autre temps èra lo jorn que lei loguiers s’acabavon, e onte pron de gents desmainatjavon. D’alhors degun emplegava aqueu vèrbe : tot lo monde parlavon simplament de « faire Sant-Michèu ».
E de tant qu’èra correnta aquela expression, la metiam per tota mena d’escapada, emai per lei formigas quand sòrton ses provisions per les carrejar enluec mai. Ben entendut, se quauqu’un aviá perdut la tèsta, es que sei cervèlas avián fach son Sant-Michèu…
Mai un còp qu’avián cambiat d’ostau, degun s’installava pas coma aquò dins lo novèu. Mistral rapòrta una tradicion fòrça espandida, que fasiá portar promier dins l’ostau ocupat de nòu una salièra, puei de broquetas, e enfin un fais d’èrbas que sentián bòn. O aguèsson pas fach, que tot lo temps qu’anavon demorar dins sei novèus apartaments, aurián agut ren que d’auvaris e de lònga la mauparada !
Me sovèno pas ce que carrejeriam d’abòrd dins nòsta barruòta (que faguet puei pas tant de viagis, entre lo bas de la carriera Sant-Pèire e la plaça Joana-d’Arc…) dins nòste promier Sant-Michèu, de pichòt. Mai me rapèlo que lo promier gostar que l’i feriam dins nòste novèl apartament, es eu que nos faguet sentir que s’eriam mudats…