Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de quinze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 13 octobre 2012
en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Lo Persègue
En de qué vos fai pensar aqueste Duodí 22 de Vendemiaire, jorn de la fèsta republicana dau persègue ?
N’i a que per elei serà de’n promier au vin de persègue, un aperitiu tradicionau que n’a lo nom. Emai se fague pas ambé de persègues, mai ambé lei fuèlhas dau perseguier maduras, just au moment que son per tombar de l’aubre.
Ieu penso d’abòrd au perseguier qu’aviam dins la vinha de mon grand, que sei fruchas de la carn un pauc violeta èron pichonas, mai talament gostosas, e que tastaviam per vendémias…
D’autrei, subretot s’escrivon ambé la grafia classica, se rapelaràn qu’aquela frucha nos venguet de Persa. Pereu dison que, naissuda en China, anet s’espandir ais Indias, d’onte Alexandre lo Grand l’aduguet per la far persana. Emai, de tot segur, èra pas per aquò qu’aviá fach fant de camin e liurat tantei batalhas…
Enfin d’unes pistachiers, pron cultivats dins la literatura nòsta, li vai venir de tot segur en tèsta la descripcion mistralenca dau pieg de la joina Mirèlha. Que, coma o sabèm, sa « peitrino redounello / Èro un pessègue double e panca bèn madur »… Mai que, ailàs, aurà pas lo temps de madurar, ni d’esperar lo temps de sei vendémias…