Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins “La Provence”, edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de quinze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 20 avril 2013
en lenga nòsta
Per l’Agachaire
La Ròsa
Au temps dau calendier revolucionari, eriam encuei lo Primidí 1er de Floreal, jorn de celebracion de la Ròsa.
Vaquí una flor qu’a, despuei l’Antiquitat, una importància que n’en podriam clafir de bibliotècas, que parlessiam dau perfum, de la poesia ò de la simbolica.
Vau pas contar aicí lei ròsas que cantèron les trobadors, despuei aqueu que vesiá sa dòna « plus colorada / que ròsa de mai brotonada », jusque lo que s’acontentava de trobar sa « pastorèla / color de roseta », sensa parlar d’aqueles que disián de ròsa a la Vièrgi (« Dòna, ròsa sens espinas »).
M’acontentarai d’aquelei de la tradicion populara, onte lei filhetas dançavon una ronda que rapelava una costuma dau mes de mai, qu’aquela flor i èra una des pus apreciadas dei joventas que la recebián de son amorós : « La ròsa de mai / es pas’ncar ‘spandida / A cu la donarai ? A Teresa (ò a una autra…) ma mia. Brot de ròsas, brot de flors / Bèla filha reviratz-vos.»
Penso pereu a la cançon des Transformacions, onte ditz lo galant a sa bèla : « Se tu te fas la ròsa d’aqueu rosier ponhent, ieu me farai l’abelha te baisarai sovent. » E ben entendut a la version que ne’n faguet Mistral dins Magalí, que l’avèm totes en tèsta.
Mai se tot aquò ei ben polit, jamai oblidèm nautres que, coma se ditz proverbialament, la pus bèla dei ròsas un jorn vèn grata-cuou…
