Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins “La Provence”, edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de setze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 28 septembre 2013
en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Sant Apolinar
Vaquí mai un sant dau jorn que, de tot segur, l’atrobaretz pas de marcat sus vòste cartabèu, mai que pasmens fuguet pron conoissut autre temps, e subretot en Provença nauta.
De sa familha èron d’Auvernha, e sabèm que fuguet avesque de Valença a la fin dau sègle V. Mai dins nòstes tradicions localas, sa vida es estrechament ligada a’n aquela de sant Maime, ce que sembla pas tròp possible istoricament, mai bota, se començaviam de cercar a destriar dins lei legendas religiosas la part d’istòria que pòdon caupre, sabèm pas tròp ce que ne’n restariá…
Segon lei dires nòstes, totjorn es que lo Polinar (ò Polenar, coma tanben li metián), venguet a Riès se metre a l’escòla de Maime, que sa reputacion de sant èra dejà dei grandas. Per mielhs endoctrinar son discípol e que renoncièsse au monde, lo fasiá demorar solet a una ora luenh, e ailà l’anava visitar e charrava amb eu des causas dau Bon Dieu. A fòrça, Apolinar se’n anet coma monge a Lerins, onte lo venguèron puei quèrre per lo faire avesque.
Lo luec de sa retirada e de sei rescòntres ambé sant Maime venguet un oratòri, puei una capèla, e enfin la bèla glèisa romanica dau començament dau sègle XIII que l’i vesèm encara, sus la comuna encuei de Pueimeisson, e que lei gents li an gardat lo nom de sant Polenar…
Jean-Yves ROYER