Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins “La Provence”, edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de setze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 16 novembre 2013
en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Sant Euquèri
Ai agut parlat d’aqueste sant, sota son autre nom provençau d’Auquier (en francés « Eucher »), a’n aquela data qu’es aquela de sa mòrt, en 449. Adonc devètz benlèu sacher que fuguet monge a Lerins, avans de s’anar retirar en riba de Durença, dins una bauma onte li an puei bastit una capèla. 
E vos rapelar que, dins una familha qu’èron quasiment totei sants, conoissèm ben aicí sei doas filhas, Consòrcia e Túllia. Emai bensai coma lo venguèron un jorn raubar per lo menar venir de fòrça avesque de Lion.
Mai vos aviáu pas parlat de ses òbras, que n’avèm gardat d’unes escrichs. Vos citarai encuei un passatge de sei « Laus dau desèrt », a prepaus de Lerins, que ne’n ditz aquò : « De tot segur que me fau respiechar totei lei ròdols dau desèrt que de justs se l’i son retirats e an illuminats, pasmens n’ai mai que mai per ma solesa de Lerins, que recapta entre sei braç totes aqueles qu’an mancat de se negar dins les auritges d’este monde. Les a assostats, desalenats, dins son ombrum que l’esperit i torna nàisser. Li a tornat son bofe entre les aigas vivas, l’erbilha e lei flors perfumadas, que fan per ses estajaires un paradís vertadier. »
De tot segur que, per la maja part dau monde, avèm plus una vision tant mistica d’aqueles païsatges provençaus ; mai n’i a pron que l’i tròbon encara una mena de paradís…
Joan-Yves ROYER
