Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins “La Provence”, edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de setze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 21 décembre 2013
en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Solstici
Lo jorn d’encuei ei dos còps promier. Primidí de Nivòsa de l’an 222 de la Republica. Promier jorn pereu, aquest an, de l’ivèrn.
Per lo calendier revolucionari, que l’i festeja la Torba, n’i a pas gaire a dire, d’abòrd qu’en païs d’òc, siam pas gaire torbiers.
Per lo còmpte dei sasons, o fau sacher, que lo temps qu’avèm per ara es puei pas nimai talament ivernau. Lo rescaufament de la planèta se fai de mai en mai sentir, e sembla ben que ren lo podrà plus arrestar… Pas l’òme de tot biais, que contunha de montar lo caufatge coma se n’èra de ren…
Adonc lei dires de nòstes avis vènon de mai en mai de curiositats arqueologicas, que nòstei felens auràn pena de les crèire. Coma aqueste que disiá tant sovent ma grand, e que de son temps – emai encar dau mieu dins mon jovent – èra pasmens verai : « L’ivèrn es pas bastard : se vèn pas lèu vèn tard… » De que diriá encuei, s’un còp tornèsse ? Bensai : « L’ivèrn es un bastard : vèn plus ni lèu ni tard… »
E quand parlavon d’aquela sason, èra verai d’afortir que « L’ivèrn, jamai lei garris l’an manjat ». Mai ara fau ben reconóisser qu’aquelei gusàs de garris se ne’n fan de bravei ventradas ! E qu’es pas deman qu’anem arrestar de li donar…
Jean-Yves ROYER
