Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de setze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica per aqueu dissabta 10 de mai dau 2014 en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Santa Peironèla
Entre lei sants e lei santas d’encuei, en mai de la fèsta majora de la Visitacion, avèm santa Peironèla, que sònon en francés « Pétronille ». Segon la Legenda daurada, « Sanhta Peyronela fonc filha de sanh Peyre l’apostol. Et era molt bela, ayssi que per voluntat de son payre e per la ordinatio, venc li malautia de trop gran febre. »
Qu’aquela paura filha aguèsse agut de lònga la febre per volontat de son paire, es una causa qu’auriam jamai imaginada, subretot venent d’aqueu sant Pèire, que degun lo vesiá tròp ansin… D’alhors, un jorn que ses collègas apòstols èron amb eu, li ne’n fèron lo repròchi. Coma vai, diguèron, que tu que garisses tot lo monde, siás pas capable de garir ta filha ? Eu respondet que valiá mielhs per ela, mai per pas que siegue lo dich qu’o auriá pas poscut faire, la garisset e li demandet de li alestir lo manjar. E ansin faguet. Mai tre qu’aguèron dinat, la tornet mandar au liech, onte desenant fuguet mai malauta. Pasmens, aquí sant Pèire, de la veire tant brava, la tornet garir dau bòn.
Gaire après, un còmte, de la veire tant bèla, la vouguet esposar. Ela diguet de òc, a condicion que de vièrgis la menèsson a son ostau. Eu ne’n fuguet consent, mai autanlèu Peironèla se botet au liech en preguent, e tres jorns après èra mòrta… Ei benlèu aquò que son paire li auriá vougut esparnhar…
Jean-Yves ROYER
