Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dimènegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-sèt ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica per aqueu dimènegue 29 de junh dau 2014 en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Per Sant-Pèire
Mon cartabèu encuei marca « Sant Pèire e Sant Pau ». Per contar totei les provèrbis, istòrias e legendas imaginadas dins la cultura nòsta sus aquelei dos sants e sus la data de sa fèsta, ei d’un libre que fariá mestier. M’acontentarai per ara de vos parlar d’un juec tradicionau que se debanava autre temps aqueu jorn, emai pereu per la Sant-Joan.
Aqueste juec, que Mistral ne’n parla dins « Mirèio » e Gelú dins « 
Nouvè Grané », es conoissut despuei l’antiquitat grèca, puei romana. Demandava de sautar sus un oire (saca de pèu de bòchi) gonflat d’èr, ò de qué que siegue, d’abòrd onchat d’òli, qu’ansin èra encar pus malaisat de li tenir dessús. Segon lei variantas dau juec, faliá li sautar tres còps ò, dins aquela de Gelú, un còp que l’i eriatz 
quilhat, comptar a la lèsta lo pus luenh possible. Dins lei darrières atestacions que n’avèm, l’oire èra plen de vin, e lo venceire se lo ganhava.
Dins Mistral, es un racònte que fai Vincènç a Mirèlha, d’un que justament perde a de juecs de vòta : « Despareiguè lou grand courrèire. Ni pèr Sant-Jan ni pèr San-Pèire, En-liò jamai s’es plus fa vèire. Pèr courre vo sauta sus l’ouire boudenfla. »
Mai perqué jugar a’n aquò just a la fin de junh ? D’après Carles Galtier, es un rituau d’abòrd ligat au vent, qu’alora se reclamava. Bensai per secar lei blats quand meissons venián…
Jean-Yves ROYER