Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dimènegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-sèt ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica per aqueu dimènegue 20 de julhet dau 2014 en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Santa Margarida
De totei lei santas qu’an Margarida per pichòt nom, aquela que sa fèsta es encuei ei la pus anciana, e la mai conoissuda : Margarida d’Antiòcha, qu’auriá viscut au sègle III.
L’istòria es classica : la filha de familha que se fai batejar còntra la volontat de son paire ; lo prevòst de la vila que la rescòntra e que, de la veire tant bèla, se la vòu esposar e, per aquò, la descristianar – ce que ben entendut ela refusa. La bota per aquò en preson, puei la fai batre jusqu’au sang, en s’escondent la cara sota sa rauba, que voliá pas veire aquò !…
Tornada empresonada, li arriba l’istòria celebra dau diable que se la manja e que, un còp empassada, lo fai crebar ela d’un signe de crotz e ne’n sòrte sensa gis de mau.
Après aquò, lo prevòst la fai gitar dins un grand fuec, que li fai a’n ela ni caud ni freg. Adonc la mete, mans e pès estacats, dins una tina plena d’aiga, mai tot se destaca e se ne’n sòrte. Mai dins la tradicion populara provençala, son mai generós, e li planhon pas l’òli bolhent per la saussar dedins… Ce que li fai a pauc près tant d’efiech coma l’aiga… O ditz la cançon reculhida per Damàs Arbaud : « Au pairòu la van presentar, e l’òli s’es tot escampat : l’òli corriá dins la carriera, autant que l’aiga a la riviera »…
A la fin finala li trencon la tèsta, e aqueste còp, bota, se ne’n sortirà pas !
Jean-Yves ROYER
