Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-sèt ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica per aqueu dimènegue 24 d’aost dau 2014 en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Sant Laurenç
Vaquí per un còp un sant pron conoissut, que son martiri es estat un des pus originaus, e que de pichòt m’impressionava fòrça. Dejà de lo veire en estatua amb una grasilha a la man, aquò fasiá chifrar, mai de lo veire representat sus ses tablèus en trin de se faire rostir vos fava refernir…
Aviáu jusqu’entendut dire (ò legit en quauque endrech) que, dau temps que lo grasilhavon, après un moment demandet a sei borrèus de cosiniers que lo virèsson de l’autre caire, per amòr de ben lo coire dei dos costats…
Ara sabo d’onte vèn aqueu dire, ò coma s’es espandit : ne’n parla la Legenda daurada, onte segon la version occitana Laurenç ditz a l’emperaire : « Caytieu, tu as raustida la una part, vira l’autra e manja d’aquela que es pro cuecha ».
Just avans, mentre lo batián ambé de barras de fèrre e de foits garnits de plomb, un jove cavalier que regardava s’escridet : « Ieu vech davan te hun jove home, lo plus bel del mon, que’t torqua las tuas plagas am hun bel vel fort delicat. E conjure te que tost me bateges ». Curiosament, l’emperaire lo laisset se faire batejar dau Laurenç, mai un còp crestian li faguet talhar la tèsta…
Un còp rostit, lo laissèron sus lo fuec, e ce que restava ne’n fuguet pasmens l’endeman sebelit onorablament ò, coma o escriu la legenda medievala, lo fèron « sebelhir onradamen ».
Jean-Yves ROYER
Sant Jacint
Mon cartabèu me parla d’un sant Jacint, ò Iacint, que se deu festejar encuei. Perdequé, estent que moriguet un quinge, e pas un dètz-e-sèt d’avost ? Ne’n sabo tròp ren, emai lei doas datas fuguèsson donadas segon les endrechs.
Li dison pereu sant Jacint de Cracovia, estent qu’èra polonés. Aqueu missionari dominican menet, dins la promiera mitat dau sègle XIII, una vida clafida de miracles mai ò mens extraordinaris, en mai de la vida classica que se deu de tenir tot bòn sant.
Lo pus originau d’aqueles arribet au moment d’una invasion tartara, que li faliá fugir. En partent, oblidet pas de prendre amb eu lo Sant-Sacrament, que non se profanèsse. Mai coma èra per sortir de la glèisa, entendet una votz que lo sonava : èra l’estatua de la Vièrgi que li demandava de la menar amb eu ! Aquela estatua deviá se pesar dins les quatre ò cinc cents quilòs… Mai mon Jacint, ben assegurat que la fe pòt solevar de montanhas, se penset que per just una estatua, tant o fava… e la levet d’una soleta man, que li trobet a pauc près lo pes d’una cana !
Arribat ambé son fais au bòrd d’un flume, l’i vei pas ni barca ni batèu. De qué te fai alora ? Passa eu coma aquò en marchent sus l’aiga mentre, per que ses collègas lo posquèsson seguir, li pausa son mantèu sus l’aiga, l’i monton dessús, e ve-lei vos passats !
Jean-Yves ROYER