Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-sèt ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica per aqueu dimènegue 28 de setembre dau 2014 en lenga nòsta
Per l’Agachaire
La ràbia
Sabiáu pas que la ràbia aviá sa jornada internacionala, que me o diguet la tela onte furnavo en cèrca d’un tèma per ma cronica d’encuei…
Quunte besonh avèm de li consacrar una jornada, subretot aqueste 28 de setembre, que lo calendier revolucionari, marquent encuei lo septidí 7 de vendemiaire, n’a fach lo jorn de la pastenarga (autrament dicha a la francesa la caròta) que de ne’n manjar, a passat temps disián qu’aquò vos rendiá amable ?
E quauqu’un qu’a la ràbia de tot segur qu’amable o es pas. Emai fugèsse un aucèu que, coma ditz lo provèrbi, « L’aucèu de gàbia canta de ràbia. » Es evident que d’èstre engabiat, aquò fai gaire venir gai…
Mai es pas au sens mai ò mens figurat que se parla encuei de ràbia, mai coma de la malautiá vertadiera. E lo jorn chausit per aquò es aqueu de la mòrt de Loïs Pasteur, qu’inventet eu de la vaccinar. M’aviá fòrça esmougut, de dròlle, aquela istòria dau pichòt Alsacian mordut d’un chin enrabiat e que Pasteur aviá sauvat. L’òm a lèu pensat qu’aqueu can èra puei pas tant enrabiat aquò mai bota, la dralha èra la bòna, e la vaccinacion deviá puei sauvar de molons de gents.
Ara siam plus dins de païs qu’an un problèma ambé la ràbia (emai fai quauques ans d’aquò de rainards l’aguèsson carrejada), mai n’i a pron d’autres onte la ràbia fai encar morir. Encuei coma les autrei jorns…
Jean-Yves ROYER
