Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-sèt ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica per aqueu dimènegue 05 d’octòbre dau 2014 en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Santa Túllia
Una dei santas dau jorn es una des pus celebras de la Provença nauta, ce que l’empacha pas d’èstre una de sei mens conoissudas…
L’òm ditz qu’èra filha de sant Auquier e sòrre de santa Consòrcia, de sant Veran e de sant Saloniús : coma vesètz, una brava familha santa que viviá au sègle V. Mai ei la soleta de la familha que ne’n sabèm quasiment ren.
Quand son nòble de paire, tornent de Lerins ont èra anat s’amongetir (se pòdo dire…) s’encafornet dins la bauma en riba de Durença onte se faguet murar, sa frema e sei doas filhas li portavon cada sera lo manjar, per un trauc qu’aviá pasmens laissat. Mai la cadeta passet gaire de temps après, e l’ensebeliron dins una des tèrras de la familha, dins ce qu’es ara, segon la tradicion, la cripta d’una capèla de Santa-Túllia.
Gaire après, sa maire en dorment n’aguet una vision : vestida d’una rauba blanca e d’un mantèu daurat, li disiá que lo Senhor l’aviá mes ambé lei vièrgis santas, e que sants serián puei totei dins la familha… Qu’aquela pichòta aguèsse gardat sa virginitat, joveneta qu’èra, aviá ren de ben extraordinari, mai sembla qu’aqueu sòmi fuguèsse sa sola pròva de santetat…
Una legenda assegura pasmens que garissiá de malauts en li fent sentir de flors e autre temps, lo monde tornent de la procession de sa fèsta, gardavon lei flors qu’avián mes a son estatua…
Jean-Yves ROYER
