Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-sèt ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica per aqueu dimènegue 26 d’octòbre dau 2014 en lenga nòsta
Per l’Agachaire
L’Auca
Lo promier còp qu’ai agut parlat d’aqueste Quintidí 5 de Brumaire coma fèsta de l’auca sus lo calendier revolucionari, èra lo 26 d’octòbre de 2003, e a l’epòca vos aviáu escrich que de son fetge, subretot quand ei gras… Encuei son d’unes expressions ò provèrbis auquiers que vos vau debanar.
« Gras coma una auca » pereu se ditz en occitan, mai l’i apondèm « pòutron coma una auca », ò « levar la tèsta coma una auca » per quauqu’un que marcha en fent de son fièr.
Se ditz encara d’un santibèli : « A pas mai de sens qu’una auca de cresta ».
Entre les provèrbis n’i a un vièlh que disiá « Cu manja l’auca dau senhor, au bot de cent ans ne’n raca les plumas ». Aqueste se retròba en Lemosin sota la forma « Cu minja l’aucha del rèi, la paga cent ans apuèi ».
Enfin n’ai trobat un dins un recuelh de provèrbis manuscrit (e inedit) de J.-J.-T. Bonet, escrich en 1780, que ditz que « Monsénher sant Jan, per companhiá si banhava ambé ses aucas ». Es que fai allusion a Joan Batista, qu’anava crident dins lo desèrt, mangent de sautarèus e de mèu sauvatge, e auriá agut ren que d’aucas per companhiá ? Pasmens batejava de monde, ce que lo fai puei pas tant solet qu’aquò, e jamai se parla d’aucas a son prepaus… Adonc, se quauqu’un a una idèia per explicar aquela formula, que me demòra per ara un mistèri, seriá bòn que la donèsse…
Jean-Yves ROYER
