Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-sèt ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica per aqueu dimènegue 07 de decembre dau 2014 en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Sant Ambròsi
Vaquí mai un sant que, bota, emai siegue marcat dessús mon cartabèu, sabiáu pas tròp cu èra… Just aviáu en tèsta lo vèrs de Mirèlha : « E mèste Ambròi totjorn parlava… » E que lo paire de Vincent, lo sonavon pereu Ambròsi, qu’ei l’autra forma de son nom au nòste.
Aviáu tanben agut remarcat, gravat, pintat ò escauprat, un avesque representat amb un brusc a son costat, ò a ses pès ; sensa tròp me demandar nimai ce qu’aqueles abelhas fasián aquí, ni qunt èra aqueu mitrat. E, un còp identificat aqueste coma sant Ambròsi, es aquela istòria de brusc que cerquèro promier son explicacion.
Lo paire d’Ambròsi, que ja ne’n portava lo nom, èra un prefècte dau pretòri dei Gàllias au sègle IV. Curiosament, sembla d’aguer agut de problèmas de garda d’enfant, bòrd que son pichòt Ambròi, lo gardava amb eu dins son breç a la sala dau Pretòri… Es ansin qu’un jorn qu’ailà dormiá, un eissame intret dins lo membre e se pauset sus sa cara que recurbet, e semblava que les abelhas rintravon e sortián de sa boca. Puei s’envolèron, e montèron tant naut que degun lei posquet plus veire. Son paire adonc diguet : « D’aqueu pichòt, pasmens ! Se viu, de tot segur que serà quauqu’un… »
E quauqu’un fuguet : avesque e sant. Emai pereu, adonc, en rapòrt amb aquela legenda, lo sant patron des apicultors, que li metèron puei un brusc de pròchi…
Jean-Yves ROYER
