Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de tretze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 2 avril 2011 en lenga nòsta
Ma grand e les Arabis
Per l’Agachaire
Es per se tenir lèu lo debat que sabèm sus la laïcitat e pereu, subretot en fach, sus l’islam. Lo promier tèma esconde gaire lo segond, que conoissèm pron lei marridei rasons que lo mòuvon. Coma sovent o fau sus mantun subjèct, es a ma grand que tòrno pensar…
Aquò se passava au temps des Trenta Gloriosas e, aicí coma dins tot plen d’endrechs, fòrça villàs èron a se bastir. Ma grand, quand aviá dinnat, anava se passejar dau costat de Fontauris, onte pron d’aqueles començavon de s’auborar, e d’Arabis i travalhavon, de manòbras mai que mai. Un jorn que ne’n tornava, me diguet : « Sabes, les Arabis, son de gents ben melhors que nautrei ! » Li demandèro lo perqué. « D’abòrd, faguet, son fòrça piós, e an pas vergonha de far sa preguiera defòra, davans lo monde ; mentre nautrei, les crestians, la fèm qu’a la glèisa ò a l’ostau. En mai d’aquò, son ben pus pròpres. O ai ben vist : coma se descauçon per pregar, fan veire la sòla de ses pès ; e l’òm s’avisa pron que, maçons que maçons, les an tot pròpres… E ieu ne’n sabo, de crestians, que ne’n podrián pas dire autant…»
Ma grand conoissiá pas alora de musulmans personalament. Mai quand aguet vist aquò, sa religion èra facha : les Arabis (a l’epòca èra quasiment sinonime de musulmans), tant piós e tant pròpres, èron ben superiors a nautrei, les crestians…