Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-sèt ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica per aqueu dimènegue 29 de març dau 2015 en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Rampaus
Totara, coma cada annada lo jorn dei Rampaus, anarai a la catedrala quèrre mes quatre brots d’olivier, que n’i aurà quasiment plus mai, bota, serà ben pron per ieu. Ne’n plaçarai tres pichonets dins lo benechier de faïença de la cosina, un autre pus lòng sus la crotz de mission de fusta e de plomb dau salon. Après, lei brots passits, secats emai poussós de l’an passat, lei metrai dins un saquet per lei donar a d’amics que sa chaminèia tuba, per que les cremèsson. Ò encara, bensai, coma l’ai agut fach, les cremarai ieu dins un sieton per n’escampar lei cendres de la fenèstra, ais quatre vents.
Mai perdequé o fau ? Ne’n sabo puei tròp ren… Es pas una question de fe, d’abòrd que creso pas ni a dieu ni a diable… De supersticion ? O penso pas nimai. De tradicion ? Me’n garço pron des tradicions, que dins aqueu molonàs i a de tot ben de dieu, e de tot mau de diable…
Alora ? Ansin fava ma grand, en m’expliquent qu’aquelei ramèus portavon bonur a l’ostalada tot au lòng de l’an. E qu’es per aquò que puei lei faliá pas metre ai bordilhas, mai sempre les cremar, qu’autrament aquò auriá aduch lo malastre sus l’ostau. Es que l’i cresiá a’n aquelei dires ? Ne’n siáu gaire segur, que me mostret sovent que lei regardava d’un uelh pron critic. Adonc ? Un biais, benlèu, de la far viure encara, a travèrs de gèsts que fasiá…
Jean-Yves ROYER
