Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-sèt ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica per aqueu dimènegue 29 de març dau 2015 en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Lo reguinèu
Lo matin de Pascas, dau temps qu’èro pichòt, mon grand ambé mon oncle començavon sa jornada en se fasent un reguinèu. Coma d’alhors o avián fach lo dimenge d’avans. E ma grand comentava : « Per Pascas e lei Ramèus, l’òm manja lei braçadèus emai o reguinèu. »
Parlarai pas encuei dei braçadèus, ara completament dispareissuts des pastissariás e dei bolantjariás, qu’a l’epòca totei ne’n fasián, e que son plus per ieu qu’un remembre de gost e de perfum. Que començavo per lei sentir, que son odor d’aiga nafa m’embaumava. Puei lei reviravo per ne’n badar lo dessota, e aqueu rasset que ne’n fasiáu un pauc tombar en rasclent ambé lo det, e que jamai se retrobava enluec mai, ni sota un pan, ni ambé gis de còca ò de gatèu…
Nani, me ne’n tendrai aicí au reguinèu. Mai perdequé aquela omeleta de ventresca, que ne’n manjaviam un pauc tot de lòng de l’an, se sonava ansin dos còps per an ? N’aviáu pas l’idèia. Bensai qu’aurián poscut pereu li dire ansin les autres còps que ne’n fasiam ? Pasmens n’ai pas lo sovenir, e per ieu non i a de reguinèu que de setmana santa. Ara, sacher d’onte ne’n vèn lo nom, es puei pas tant talament evident. Que la ventresca reguina quand se fai fregir, avans de li metre les uous dessús ? Probable. Emai per ieu lo mot demorèsse associat a una reguinada de l’ivèrn, que Pascas mòstra mai d’un còp…
Jean-Yves ROYER
