Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de tretze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 9 avril 2011 en lenga nòsta
Lo Mite sarrasin
Per l’Agachaire
Lo tèma de la cronica de la setmana passada m’a donat l’idèia de tornar parlar d’aquela question, vista despuei nòstes tradicions provençalas. Aquò podriá remplir de libres, mai m’acontentarai de quauques còps d’uelh.
Rapelarai en passent qu’autre temps parlaviam pas d’Islam ni de Musulmans, mai de Mòros ò de Sarrasins (e jusque de « Mòros Sarrasins » dins una cançon populara celèbra…)
Avèm aicí tot plen de vilas emai de vilatgis onte de monuments se sònon sarrasins : de torres, de pòrtas, de castèus, de simplei muralhas. Ben entendut aquelei monuments son, au pus vièlh, medievaus, e devon ren ai Sarrasins.
Ben mai ancians pasmens son les « teules sarrasins », noms que d’unes istorians amators donon encara ais teules romans (aquò soncament per les « tegulas », clòtas). La causa vèn de luenh. Per exemple, en 1511, quand bastissián la fònt de Sant-Michèu, la comuna crompet a un Forcauqueirenc, Joan Mercier (alias « Boyton »), 30 gròs « per detz quintals de teules sarrasins per lo betun de la font ». Teules pres, de tot segur, a quauqua villà romana fonduda.
Mai perqué tant de sarrasinismes en còp nòste ? Ne’n podèm debanar e espepidonar lo coma toquent ses originas. Mai d’aquí a ne’n sacher lei rasons vertadieras jusqu’a nòstes temps, aquò son de figas d’una autra banasta…