Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-sèt ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica per aqueu dimènegue 12 d’abriu dau 2015 en lenga nòsta
Per l’Agachaire
Juli
S’avètz de Juli dins vòsta parentèla ò vòstei relacions, ei lo jorn de lei festejar. D’autant qu’auràn de tot segur ben mens de 25 ans, es a dire que seràn de l’atge ont aquò es encara fòrça apreciat…
De mon temps, aquò èra pas possible, que just l’idèia que quauqu’un se posquèsse sonar Juli vos fasiá faire una bèla pèu de rire ! Non pas qu’a l’epòca n’i aguèsse pas agut, mai èron ren que de vièlhs, que de tot biais les conoissiam pas. Per nautres (e tant vau dire alora per tot lo monde, ò quasi) aqueu nom, sota sa forma francesa de « Jules », èra ren que ce que sonaviam un quèli… Emai en francés, qu’emplegaviam gis d’autre mot !
Fau dire que les quèlis èron, d’aqueste temps, una aisina de la vida quotidiana fòrça emplegada dins totei les ostaus. E pas soncament per les pichonets, que son encuei – ambé lei malauts – lei solets que conoisson encar un pauc aquel obratgi.
Ara d’onte veniá aqueu nom aplicat a’n aquela causa ? Sembla que degun ne’n sachèsse ren, emai lo tèrme siegue benlèu a l’origina una expression de sordats. E ont ei lo rapòrt ambé l’autre sens lo pus conoissut, aqueu de macarèu, ò de masclàs ? Ne’n sabo pas mai !
Pasmens, ce qu’a fach metre aqueu mot sus nòstes cartabèus, es un papa dau començament dau sègle IV, que li disián Juli 1er, sanctificat probablament per sa lucha còntra l’arianisme…
Jean-Yves ROYER
